اگر چه بالش خورشید تکیه از صائب تبریزی غزل 1732

1 اگر چه بالش خورشید تکیه گاه من است شکستگی گلی از گوشه کلاه من است

2 عجب نباشد اگر شعر من بود یکدست که عمرهاست کف دست تکیه گاه من است

3 ز شعرهای ترم گرم این چنین مگذر که آب خضر نهان در شب سیاه من است

4 مباش منکر آب روان گفتارم که سرو مصرع برجسته یک گواه من است

5 به چشم کم منگر در دوات تیره دلم که چله خانه یوسف درون چاه من است

6 گذشته فکر من از لامکان به صد فرسنگ بلند همتی من دلیل راه من است

7 غزال معنی من رتبه دگر دارد برون ز دایره چرخ صیدگاه من است

8 ز نور جبهه خورشید می توان دانست که خانه زاد دوات درون سیاه من است

9 چرا بلند نگردد حدیث من صائب؟ که آستانه توفیق بوسه گاه من است