گرچه انفاس گرامی سینه از صائب تبریزی غزل 2372

1 گرچه انفاس گرامی سینه صرف آه کرد اینقدر شد دانه خود را جدا از کاه کرد

2 تا نگارین شد زمی دست سبو در زیر سر دست ارباب طمع را از طلب کوتاه کرد

3 بی‌وداع ما سفر کردن نه از آداب بود می‌توانستیم آخر همتی همراه کرد

4 برگ را پنهان کند بسیاری بار درخت کثرت نعمت زبان شکر را کوتاه کرد

5 رنگها در روز روشن می‌نماید خویش را از سیه کاری مرا موی سفید آگاه کرد

6 با خس و خاشاک، صائب موجه دریا نکرد آنچه با ما ساده‌لوحان آب زیر کاه کرد