هر چند از گهر صدف آسا لبالبم از صائب تبریزی غزل 5787

1 هر چند از گهر صدف آسا لبالبم نتوان به تیغ ساختن از هم جدا لبم

2 تا کام من ز شهد خموشی گرفت کام از یکدگر نشد ز حلاوت جدا لبم

3 هر چند در لباس شکرخند می زنم از دل چو پسته زهر نهفته است تا لبم

4 چون صبح می کشم نفس ساده از جگر آسوده است از سخن مدعا لبم

5 انگشت زینهار برآورد از زبان از بس گزیده شد ز حدیث خطا لبم

6 مانند تیغ اگر چه به جوهر سرآمدم صائب به حرف لاف نشد آشنا لبم