اگر چه بی نیاز ست از دو عالم ناز تمکینش از صائب تبریزی غزل 4956

1 نیست دلگیری ز دنیا بنده تسلیم را آتش نمرود گلزارست ابراهیم را

2 در دل دریا به ساحل می تواند پشت داد هر که گیرد وقت طوفان دامن تسلیم را

1 نیست ممکن رام کردن چشم جادوی ترا سایه می بوسد زمین از دور، آهوی ترا

2 نیستم شایسته گر نظاره روی ترا سجده ای از دور دارم طاق ابروی ترا

1 بوی پیراهن دلیل راه شد یعقوب را هست از طالب فزون درد طلب مطلوب را

2 کاه را بال و پر پرواز گردد کهربا نیست در دست اختیاری سالک مجذوب را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم