گر چه بی ثمر مانند سرو و بید و شمشادم از صائب تبریزی غزل 5490

1 گر چه بی ثمر مانند سرو و بید و شمشادم زسنگ کودکان آسوده از پیوند آزادم

2 خوشا صیدی که داند کیست صیادش من آن صیدم که از ذوق گرفتاری ندانم کیست صیادم

3 ز گفت و گوی سرد ناصحان برخود نمی لرزم که از سنگ ملامت عشق افکنده است بنیادم

4 اگر چه خویش را گم کردم از نسیان پیریها به این شادم که ایام جوانی رفت از یادم

5 در اصلاحم عبث اوقات ضایع می کند گردون من آن طفلم که از شوخی معلم کرد آزادم

6 چه تهمت بر فلک بندم چرا از دیگران نالم که من در پیچ و تاب از جوهر خود همچو فولادم

7 ز بیکاری نمی آیم به کار هیچ کس صائب نمی دانم چه حکمت بود ایزد را در ایجادم