عمارتی که نگردد خراب، از صائب تبریزی غزل 1764

1 عمارتی که نگردد خراب، همواری است گلی که رنگ شکستن ندیده هشیاری است

2 کنون که ابر گهربار و دشت زنگاری است ز خویش خیمه برون زن، چه جای خودداری است؟

3 برآر سر ز گریبان که دامن صحرا ز بس که زنگ ز دلها زدوده، زنگاری است

4 ز سنگ لاله برآمد، ز خاک سبزه دمید قدم ز خانه به صحرا نه، این چه خودداری است؟

5 در آن رهی که به مستی توان سلامت رفت قدم شمرده نهادن دلیل هشیاری است

6 مشو به مرگ ز امداد اهل دل نومید که خواب مردم آگاه، عین بیداری است

7 رسید بر لب بام آفتاب زندگیش هنوز خواجه مغرور، (گرم) گل کاری است

8 صدف به خاک نشسته است از گرانباری حباب تاج سر بحر از سبکباری است

9 عزیز ناشده را نیست بیمی از خواری یتیم را چه محابا ز خط بیزاری است؟

10 میان حسن تو و حسن یوسف مصری تفاوتی است که در خانگی و بازاری است

11 نمی کشند دلیران به عاجزان شمشیر سپر ز خصم فکندن گل جگرداری است

12 رهین ناز طبیبان چرا شوم صائب؟ مرا که شربت عناب، اشک گلناری است