1 سبکروحی که چون پروانه بر گرد سخن گردد نفس در سینه اش چون سوخت شمع انجمن گردد

2 زخون تا شد تهی دل می خلد در سینه تنگم گل بی خار چون شد خشک خار پیرهن گردد

3 کجا نوبت به من افتد، که هر جا هست بینایی به امید فتادن گرد آن چاه ذقن گردد

4 در آن گلشن که آید در سخن لعل گهر بارش زشبنم آب حسرت غنچه ها را در دهن گردد

5 چو از می آتشین گردد عقیق آبدار او سهیل از شرمساری پنبه داغ یمن گردد

6 لب میگون او خوش حرف شد در روزگار خط جوانتر می شود کیفیتش چون می کهن گردد

7 تواند تنگ در آغوش خود آورد مرکز را سبکسیری که چون پرگار گرد خویشتن گردد

8 ندارد فکر کنعان یوسف از بیمهری اخوان که غربت با عزیزی دلنشین تر از وطن گردد

9 دل روشن کند شیرین سخن صائب سخنور را که بی آیینه هیهات است طوطی خوش سخن گردد