خلق خوش چون صلح می سازد از صائب تبریزی غزل 107

1 خلق خوش چون صلح می سازد گوارا جنگ را می نماید چرب نرمی مومیایی سنگ را

2 بر فقیران مرگ آسان تر بود از اغنیا راحت افزون است در کندن، قبای تنگ را

3 خورد از بس زخم های منکر از نادیدنی مرهم زنگار کرد آیینه من زنگ را

4 گریه را در پرده دل آب و تاب دیگرست حسن دیگر هست در مینا می گلرنگ را

5 گفتگوی ناصحان بر دل گرانی می کند ور نه گیرد از هوا دیوانه من سنگ را

6 از نواهای مخالف می کشند آزار خلق گوشمالی نیست حاجت ساز سیر آهنگ را

7 ظاهرآرایان ز چشم شور ایمن نیستند نیست از خورشید پروایی گل بی رنگ را

8 سحر را تأثیر نبود در عصای موسوی راستی در هم نوردد حیله و نیرنگ را

9 مفت شیطانند صائب کوته اندیشان که سگ صید خود سازد به آسانی شکار لنگ را