دستی که ریزشی نکند شاخ از صائب تبریزی غزل 1880

1 دستی که ریزشی نکند شاخ بی برست نخلی که میوه ای ندهد خشک بهترست

2 زنهار تن به سایه بال هما مده تا آفتابروی قناعت میسرست

3 از ناله مس مکن، نکند گوش اگر فلک گل گوش هوش دارد اگر باغبان کرست

4 گر پاکشی به دامن خود، به ز جنت است ور حفظ آبروی کنی، به ز کوثرست

5 دنیا پرست روی به عقبی نمی کند هر هفت، پیش زشت به از هفت کشورست

6 در زیر پای عشق فتاده است آسمان عشق این سواد را، تل الله اکبرست

7 از نعل واژگون مرو از راه زینهار در زیر موج ریگ روان آب کوثرست

8 صائب کسی که گوشه عزلت گزیده است در چشمها عزیز چو گوگرد احمرست