جمعی که در لباس می ناب از صائب تبریزی غزل 4171

1 جمعی که در لباس می ناب می کشند دام کتان به چهره مهتاب می کشند

2 آنان که در مقام رضا آرمیده اند خمیازه را به ذوق می ناب می کشند

3 بهر شگون همیشه خراباتیان عشق صندل به طرف جبهه ز سیلاب می کشند

4 بیطاقتان که گریه پی دفع غم کنند صف در نبرد شعله ز سیماب می کشند

5 جمعی که پشتگرم به عشق ازل نیند ناز سمور ومنت سنجاب می کشند

6 زهاد اگر ز توبه خود منفعل نیند خود را چرا به گوشه محراب می کشند

7 جایی رسیده است رطوبت که میکشان دست ودهان خود به هوا آب می کشند

8 صائب فروغ فیض ز هر بی بصر مجوی کاین توتیا به دیده بیخواب می کشند