جمعی که زیر خاک دل پاک از صائب تبریزی غزل 4155

1 جمعی که زیر خاک دل پاک می برند با خود بهشت را به ته خاک می برند

2 روحی که شد لطیف چو شبنم در این چمن با صد کمند مهر به افلاک می برند

3 در حشر سر ز روزن جنت بر آورند آنان که سر به حلقه فتراک می برند

4 جمعی که همچو غنچه کله کج نهاده اند چون گل ز باغ سینه صد چاک می برند

5 نتوان به نور شرم به جز پیش پای دید از حسن فیض مردم بیباک می برند

6 هر مال شبهه ای که بود چون حرامیان دست و دهن به آب کشان پاک می برند

7 صائب مکن ز چرخ شکایت که عارفان از سیر گلخن آینه پاک می برند