دعوی گردن فرازی با اسیری از صائب تبریزی غزل 5411

1 دعوی گردن فرازی با اسیری چون کنم در صف آزاد مردان این دلیری چون کنم

2 فقر تنها بی فنا چون دعوی بی شاهدست با وجود هستی اظهار فقیری چون کنم

3 خوان خالی می شود رسوا چوبی سر پوش شد نیستم سیر از حیات اظهار سیری چون کنم

4 عیبجویی زشت و از معیوب باشد زشت تر سنگ کم دربار دارم بارگیری چون کنم

5 من که نتوانم گلیم خود بر آوردن ز آب دیگری را از رفیقان دستگیری چون کنم

6 گرندارم گوشه ای در فقر عذر من بجاست از گرفتن عار دارم گوشه گیری چون کنم

7 نیستم دلگیر اگر آیینه ام در زنگ ماند من که اهل معنیم صورت پذیری چون کنم

8 من که از زاغ وزغن صائب خجالت می کشم بانواسنجان قدسی هم صفیری چون کنم