ای شمع طور از آتش حسنت از صائب تبریزی غزل 6910

1 ای شمع طور از آتش حسنت زبانه‌ای عالم به دور زلف تو زنجیرخانه‌ای

2 شد سبز و خوشه کرد و به خرمن کشید رخت زین بیشتر چگونه کند سعی، دانه‌ای؟

3 از هر ستاره چشم بدی در کمین ماست با صدهزار تیر چه سازد نشانه‌ای؟

4 چون سر برون برد به سلامت سپند ما؟ زین بحر آتشین که ندارد کرانه‌ای

5 چون باد صبح رزق من از بوی گل بود مرغ قفس نیم که بسازم به دانه‌ای

6 عاشق کسی بود که درین دشت آتشین پروانه‌وار خوش نکند آشیانه‌ای

7 ناف مرا به نغمهٔ عشرت بریده‌اند چون نی نمی‌زنم نفس بی‌ترانه‌ای

8 صائب فسرده‌ایم، بیا در میان فکن از قول مولوی غزل عاشقانه‌ای