کار مده نفس تبه کار را از پروین قصیده 1
1. کار مده نفس تبه کار را
در صف گل جا مده این خار را
ای دل عبث مخور غم دنیا را از پروین قصیده 1
1. ای دل عبث مخور غم دنیا را
فکرت مکن نیامده فردا را
رهاییت باید، رها کن جهان را از پروین قصیده 3
1. رهاییت باید، رها کن جهان را
نگه دار ز آلودگی پاک‌جان را
یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی از پروین قصیده 4
1. یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی
بگفت ای بیخبر، مرگ از چه نامی زندگانی را
ای کنده سیل فتنه ز بنیادت از پروین قصیده 5
1. ای کنده سیل فتنه ز بنیادت
وی داده باد حادثه بر بادت
ای دل، فلک سفله کجمدار است از پروین قصیده 6
1. ای دل، فلک سفله کجمدار است
صد بیم خزانش بهر بهار است
آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است از پروین قصیده 7
1. آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است
آب هوی و حرص نه آبست، آذر است
ای عجب! این راه نه راه خداست از پروین قصیده 8
1. ای عجب! این راه نه راه خداست
زانکه در آن اهرمنی رهنماست
گویند عارفان هنر و علم کیمیاست از پروین قصیده 9
1. گویند عارفان هنر و علم کیمیاست
وان مس که گشت همسر این کیمیا طلاست
شالودهٔ کاخ جهان بر آبست از پروین قصیده 10
1. شالودهٔ کاخ جهان بر آبست
تا چشم بهم بر زنی خرابست
آنکس که چو سیمرغ بی نشانست از پروین قصیده 11
1. آنکس که چو سیمرغ بی نشانست
از رهزن ایام در امانست
اگر چه در ره هستی هزار دشواریست از پروین قصیده 12
1. اگر چه در ره هستی هزار دشواریست
چو پر کاه پریدن ز جا سبکساریست