کار مده نفس تبه کار را از پروین اعتصامی قصیده 1
1. کار مده نفس تبه کار را
در صف گل جا مده این خار را
ای دل عبث مخور غم دنیا از پروین اعتصامی قصیده 1
1. ای دل عبث مخور غم دنیا را
فکرت مکن نیامده فردا را
رهاییت باید، رها کن از پروین اعتصامی قصیده 3
1. رهاییت باید، رها کن جهان را
نگه دار ز آلودگی پاک‌جان را
یکی پرسید از سقراط کز از پروین اعتصامی قصیده 4
1. یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی
بگفت ای بیخبر، مرگ از چه نامی زندگانی را
ای کنده سیل فتنه ز بنیادت از پروین اعتصامی قصیده 5
1. ای کنده سیل فتنه ز بنیادت
وی داده باد حادثه بر بادت
ای دل، فلک سفله کجمدار از پروین اعتصامی قصیده 6
1. ای دل، فلک سفله کجمدار است
صد بیم خزانش بهر بهار است
آهوی روزگار نه آهوست، از پروین اعتصامی قصیده 7
1. آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است
آب هوی و حرص نه آبست، آذر است
ای عجب! این راه نه راه از پروین اعتصامی قصیده 8
1. ای عجب! این راه نه راه خداست
زانکه در آن اهرمنی رهنماست
گویند عارفان هنر و علم از پروین اعتصامی قصیده 9
1. گویند عارفان هنر و علم کیمیاست
وان مس که گشت همسر این کیمیا طلاست
شالودهٔ کاخ جهان بر از پروین اعتصامی قصیده 10
1. شالودهٔ کاخ جهان بر آبست
تا چشم بهم بر زنی خرابست
آنکس که چو سیمرغ بی از پروین اعتصامی قصیده 11
1. آنکس که چو سیمرغ بی نشانست
از رهزن ایام در امانست
اگر چه در ره هستی هزار از پروین اعتصامی قصیده 12
1. اگر چه در ره هستی هزار دشواریست
چو پر کاه پریدن ز جا سبکساریست