قصاید در دیوان اشعار پروین اعتصامی

1 بد منشانند زیر گنبد گردان از بدشان چهر جان پاک بگردان

2 پای بسی را شکسته‌اند به نیرنگ دست بسی را ببسته‌اند به دستان

3 تا خر لنگی فتاده‌است ز سستی توسن خود را دوانده‌اند بمیدان

4 جز بدو نیک تو، چرخ می‌ننویسد نیک و بد خویش را تو باش نگهبان

1 حاصل عمر تو افسوس شد و حرمان عیب خود را مکن ایدوست ز خود پنهان

2 وقت ضایع نکند هیچ هنرپیشه جفت باطل نشود هیچ حقیقت دان

3 هیچگه نیست ره و رسم خردمندی گرسنه خفتن و در سفره نهفتن نان

4 دهر گرگیست گرسنه، رخ از او برگیر چرخ دیویست سیه دل، دل ازو بستان

1 دزد تو شد این زمانهٔ ریمن آن به که نگردیش به پیرامن

2 گر برتریت دهد فروتن شو ور ایمنیت دهد مشو ایمن

3 کشته است هماره خنجر گیتی نه دوست شناختست نه دشمن

4 امروز گذشت و بگذرد فردا دی رفته و رفتنی بود بهمن

1 دگر باره شد از تاراج بهمن تهی از سبزه و گل راغ و گلشن

2 پریرویان ز طرف مرغزاران همه یکباره بر چیدند دامن

3 خزان کرد آنچنان آشوب بر پای که هنگام جدل شمشیر قارن

4 ز بس گردید هر دم تیره ابری حجاب چهرهٔ خورشیدی روشن

1 پردهٔ کس نشد این پردهٔ میناگون زشتروئی چه کند آینهٔ گردون

2 نام را ننگ بکشت و تو شدی بدنام وام را نفس گرفت و تو شدی مدیون

3 تو درین نیلپری طشت، چو بندیشی چو یکی جامهٔ شوخی و قضا صابون

4 گهری کاز صدف آز و هوی بردی شبهی بود که کردی چو گهر مخزون

1 گرت ایدوست بود دیدهٔ روشن بین بجهان گذران تکیه مکن چندین

2 نه بقائیست به اسفند مه و بهمن نه ثباتی است به شهریور و فروردین

3 پی اعدام تو زین آینه گون ایوان صبح کافور فشان آید و شب مشکین

4 فلک ایدوست به شطرنج همی ماند که زمانیت کند مات و گهی فرزین

1 تو بلند آوازه بودی، ای روان با تن دون یار گشتی دون شدی

2 صحبت تن تا توانست از تو کاست تو چنان پنداشتی کافزون شدی

3 بسکه دیگرگونه گشت آئین تن دیدی آن تغییر و دیگرگون شدی

4 جای افسون کردن مار هوی زین فسونسازی تو خود افسون شدی

1 گردون نرهد ز تند رفتاری گیتی ننهد ز سر سیه‌کاری

2 از گرگ چه آمدست جز گرگی وز مار چه خاستست جز ماری

3 بس بی بصری، اگر چه بینائی بس بیخبری، اگر چه هشیاری

4 تو غافلی و سپهر گردان را فارغ ز فسون و فتنه پنداری

1 سود خود را چه شماری که زیانکاری ره نیکان چه سپاری که گرانباری

2 تو به خوابی، که چنین بیخبری از خود خفته را آگهی از خود نبود، آری

3 بال و پر چند زنی خیره، نمی‌بینی که تو گنجشک صفت در دهن ماری

4 بر بلندی چو سپیدار چه افزائی بارور باش، تو نخلی نه سپیداری

1 ای شده سوختهٔ آتش نفسانی سالها کرده تباهی و هوسرانی

2 دزد ایام گرفتست گریبانت بس کن ای بیخودی و سربگریبانی

3 صبح رحمت نگشاید همه تاریکی یوسف مصر نگردد همه زندانی

4 راه پر خار مغیلان وتو بی موزه سفره بی توشه و شب تیره و بارانی