رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 چون یاد کنم طبع طربناک ترا و آن صورت خوب و سیرت پاک ترا

2 خواهم که: گذر بر سر خاک تو کنم در ساعت و بر سر کنم آن خاک ترا

1 گر آدمیی دور شو از دمدمه‌ها ور گرگ نه‌ای مگر و گرد رمه‌ها

2 تا کی ز برای جستن آب رخی؟ از گردن خود فرو نه این مظلمه‌ها

1 هستیم به امید تو چون دوش امشب برآمدنت بسته دل و هوش امشب

2 زان گونه که دوش در دلم بودی تو یارب! که ببینمت در آغوش امشب

1 ای میل دل من به جهان سوی لبت تنگ آمده دل ز تنگی خوی لبت

2 چون خال تو آخر دل ما چند خورد؟ خون دل خویشتن ز پهلوی لبت

1 شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت بر آتش غم خنده‌زنان شاد بسوخت

2 من بندهٔ شمعم، که ز بهر دل خلق ببرید ز شیرین و چو فرهاد بسوخت

1 گر راست روی محرم جان سازندت ور کژ بروی ز دل بیندازندت

2 در حلقهٔ عاشقان چو ابریشم چنگ تا راست نگردی تو بننوازندت

1 در کارگه غیب چو نقاش نخست جویندهٔ نقش خویشتن را می‌جست

2 بر لوح وجود نقشها بست و در آن چون روشن گشت نقش آن جزو بشست

1 این فرع که دیدی همه از اصلی خاست در ذات خود آن اصل نه افزود و نه کاست

2 زان روی دو چشم داد و یک بینی حق تا زان دو نظر کنی یکی بینی راست

1 دلدار مرا در غم و اندوه بکاست یک روز برم به مهر ننشست و نخاست

2 گفتنم: مگر این عیب ز دل سختی اوست؟ چون میبینم جمله ز بدبختی ماست

1 قدش به درخت سرو می‌ماند راست زلفش به رسن، که پای بند دل ماست

2 دل میل گنه دارد از آن روز که دید کو را رسن از زلف و درخت از بالاست