رباعیات الحاقی در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 درویش چو صابری است کامش بادا مَه چاکر، خورشید غلامش بادا

2 هر درویشی که قوت یومش باشد گر کدیه کند خرقه حرامش بادا

1 خطها که خدت را به مصاف آمده اند تا ظن نبری که از گزاف آمده اند

2 رخسار تو کعبه گشت قومی زحبش پیرا من کعبه بر طواف آمده اند

1 آنی که سهیلی به یمن می بخشی یا تازه گلی را به چمن می بخشی

2 گفتم که تو را جان بدهم؟ گفتا نه جان تو منم مرا به من می بخشی

1 هم آه من سوخته کاری بکند وین جور تو را چرخ شماری بکند

2 در[د] دل و آب دیده و آه سحر کاری نکند این همه؟ آری بکند

1 [چندین مخور افسوس] که نتوان دانست می باش به ناموس که نتوان دانست

2 خالی شو و از سر تکلّف برخیز پای همه می بوس که نتوان دانست

1 ای وصل تو مایهٔ تن آسانی من وی هجر تو غایت پریشانی من

2 من خود بروم ولیک هرگز نرود از خاک درت نشان پیشانی من

1 از عشق تو جان من جنون می بیند در سینهٔ من ازو سکون می بیند

2 در یک حالت دو ضد آرام و جنون جان و دل من نگر که چون می بیند

1 ای دل به در دوست تولّا می کن از دور به درگهش تمنّا می کن

2 نومید مشو از در او باز نگرد در می زن و سر نیز تقاضا می کن

1 تا ظن نبری که من دوی می بینم هر لحظه فتوحی به نوی می بینم

2 جان و دل من جمله بُوی می دانم چشم و سر من جمله بُوی می بینم

1 سرمایهٔ ما از همه عالم دلکی است آن نیز اسیر دلبر پرنمکی است

2 یک دل چه بود که بوسه ای از دو لبش صد جان ارزد بدان خدایی که یکی است