رباعیات الحاقی در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 عاشق چه کند چو دل به دستش نبود مفلس چه سخا کند چو هستش نبود

2 ای حسن تو را شرف زبازار من است بت را چه محل چو بت پرستش نبود

1 مِهر تو چو مُهر از نگینم نرود سودای تو از دل حزینم نرود

2 من خود رفتم ولیک خونابهٔ چشم تا دامن عمر زآستینم نرود

1 گر عکس رخت زدیده بگسسته شود از هر مژه صد قطرهٔ خون بسته شود

2 شب تا به سحر دیده به هم برنکنم ترسم [که] خیالت اندرو خسته شود

1 کامل صفتی راه فنا می پیمود ناگه گذری کرد به دریای وجود

2 یک موی زهست او بر او باقی بود آن موی به چشم فقر زنّار نمود

1 روی تو که مَه را زخود افزون ننهد سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد

2 آورد خطی به گرد وی تا خوبی از وی همه عمر پای بیرون ننهد

1 من بندهٔ آنم که دلی برباید یا دل به کسی دهد که جان افزاید

2 وآن کس که نه عاشق و نه معشوق کسی است در ملک خدا اگر نباشد شاید

1 از رنگ رخش گل به فغان می آید وز لعل لبش شکر به جان می آید

2 چاهی است معلّق زنخش می بینی کز دیدنش آب در دهان می آید

1 گلبرگ ز روی چو مهت شاید چید مشک از سر زلف سیهت شاید چید

2 بر رهگذری که خرّم آیی و روی دامن دامن گل زرهت شاید چید

1 آن شاه که او ملک تواند بخشید جز اشرف دین ملک که داند بخشید

2 شاهی که به سهو می ببخشد شهری از بهر خدا دهی تواند بخشید

1 بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار یا در کف پای تو بمالم رخسار

2 انگار که سنگ پایمال است رخم یا دست مرا شانهٔ چوبین پندار