افسوس که اطراف رخت خا[ر] گرفت از اوحدالدین رباعی 25
1. افسوس که اطراف رخت خا[ر] گرفت
زاغ آمد و لاله را به منقار گرفت
آوازهٔ آواز تو در خلق گرفت از اوحدالدین رباعی 26
1. آوازهٔ آواز تو در خلق گرفت
زاهد زتو ترک شمله و دلق گرفت
عیسی به فلک رسید خر خشم گرفت از اوحدالدین رباعی 27
1. عیسی به فلک رسید خر خشم گرفت
داود زبور خواند کر خشم گرفت
یار آمد و گفت خسته می دار دلت از اوحدالدین رباعی 28
1. یار آمد و گفت خسته می دار دلت
دایم به امید بسته می دار دلت
ای روی تو از لطافت آیینهٔ روح از اوحدالدین رباعی 29
1. ای روی تو از لطافت آیینهٔ روح
خواهم که قدمهای خیالت به صبوح
نه مهر تو در دل حزین می گنجد از اوحدالدین رباعی 30
1. نه مهر تو در دل حزین می گنجد
نه مُهر تو در هیچ نگین می گنجد
از صدق دل مرده جهان بین گردد از اوحدالدین رباعی 31
1. از صدق دل مرده جهان بین گردد
مر صادق را کار به آیین گردد
لعلش که دو صد گنج نهانی دارد از اوحدالدین رباعی 32
1. لعلش که دو صد گنج نهانی دارد
منشور بقای جاودانی دارد
بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد از اوحدالدین رباعی 33
1. بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد
بر لاله بنفشه تکیه گه خواهد کرد
در خاک نگه کند چو با ما نگرد از اوحدالدین رباعی 34
1. در خاک نگه کند چو با ما نگرد
از غیرت آنکه دیده بر ما فکند
یاد تو کنم زچشم من خون بچکد از اوحدالدین رباعی 35
1. یاد تو کنم زچشم من خون بچکد
خون از دل ابرو چشم گردون بچکد
خطها که خدت را به مصاف آمده اند از اوحدالدین رباعی 36
1. خطها که خدت را به مصاف آمده اند
تا ظن نبری که از گزاف آمده اند