الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 چون از پی دلبر دل شوریده برفت وز غایت آرزوش دزدیده برفت

2 دانست که گرد دوست ماند برهد خون گشت چو قطره قطره از دیده برفت

1 بی روی تو گرچه رهگذر جای گل است ما را نه غم باغ و نه پروای گل است

2 گر دست برم بی تو سوی گل، بادا در چشم من آن خار که در پای گل است

1 انعام تو عام است و دلم بی بهر است تریاک کزو هلاک خیزد زهر است

2 تو لقمهٔ باز در دم صعوه نهی وآنگه گویی فرو بر آخر قهر است

1 چون معترفم بدانچ سرمستی هست در حضرتت افلاس و تهیدستی هست

2 من آن توم تو را چه باشد هیچی تو آن منی مرا همه هستی هست

1 بیچاره دل شکسته چون بستهٔ تست بی مرهم وصل هر زمان خستهٔ تست

2 چون می گسلی از آنک پیوستهٔ تست گر بستهٔ تست دل نه بشکستهٔ تست

1 دلدار چو دید خسته و غمگینم آمد نفسی نشست بر بالینم

2 با گرمی همی گفت که ای مسکینم هم می ندهد دل که چنینت بینم

1 از باد صبا دلم چو بوی تو گرفت بگذاشت مرا و جست و جوی تو گرفت

2 زین پس به من خسته نگه می نکند بوی تو گرفته بود و خوی تو گرفت

1 هر جا که سری است پر زسودای شماست هر جا که دلی است پر تمنای شماست

2 آنجا که جهان عالم آرای شماست اندر دل جان و جان و دل جای شماست

1 گر جور کنی از تو فغان نتوان کرد ور لطف کنی تکیه بر آن نتوان کرد

2 در حوصلهٔ قلم نگنجد رازم آتش به میان نی نهان نتوان کرد

1 زین گونه که طبع سرکش دلبر ماست اومید وصال تو نه اندر خور ماست

2 درد دل ما هست امیدی نه کاه سودای محال است که اندر سرِماست