الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 از عمر عزیز خود دریغا که بسی ضایع کردی به هرزه در هر هوسی

2 یک یک نفس از تو می شود بی حاصل آنگه شوی آگه که نماند نفسی

1 یکچند دویدیم نه بر راه صواب برداشته از روی خرد پاک نقاب

2 اکنون که همی باز کنم چشم زخواب هم نامه سیه بینم و هم عمر خراب

1 یا رب چه خوش است بر جهان خندیدن بی واسطهٔ چشم و دهان خندیدن

2 بنشین و سفر کن که به غایت خوب است بی زحمت پا گرد جهان گردیدن

1 از باد صبا دلم چو بوی تو گرفت بگذاشت مرا و جست و جوی تو گرفت

2 زین پس به من خسته نگه می نکند بوی تو گرفته بود و خوی تو گرفت

1 قیصر که زمین به پای حشمت فرسود قصرش به بلندی زفلک برتر بود

2 ای کیخسرو که جاش داری بنگر کو قصر کجا قیصر گویی که نبود

1 برخود در کام و آرزو در بستم وز محنت هر ناکس و کس من رستم

2 گر زاهد مسجدم و گر عاصی دیر من مرد خودم چنانک هستم هستم

1 تا ظن نبری که کاردان خواهی بود چون مرغ پرنده کامران خواهی بود

2 روزی که اجل دامن عمرت گیرد در بطن زمین چو دیگران خواهی بود

1 تا یوسف دل را نکنی از بن چاه یعقوب خرد ضریر باشد در راه

2 خواهی که عزیز مصر باشی در جاه از عشق کمر ببند وز صدق کلاه

1 گیرم که دل از بدی نمی پالایی باری دل را به بد چه می آلایی

2 عمر تو نفس نفس همی کاهد و تو در هر چه زیان تست می افزایی

1 بیچاره دل شکسته چون بستهٔ تست بی مرهم وصل هر زمان خستهٔ تست

2 چون می گسلی از آنک پیوستهٔ تست گر بستهٔ تست دل نه بشکستهٔ تست