خیزیم و ره قافلهٔ از اوحدالدین کرمانی رباعی 61
1. خیزیم و ره قافلهٔ غم بزنیم
پا بر سر ملک هر دو عالم بزنیم
خواهی که رسی به از اوحدالدین کرمانی رباعی 62
1. خواهی که رسی به کام برگیر دو گام
یک گام زکونین و دگر گام زکام
در پای غمش چو سر از اوحدالدین کرمانی رباعی 63
1. در پای غمش چو سر بیندازی هان
یا با غم او هیچ نیاغازی هان
تا حد طلبی به وصل از اوحدالدین کرمانی رباعی 64
1. تا حد طلبی به وصل بی حد نرسی
توحید نورزیده به «اوحد» نرسی
«اوحد» تو به جای از اوحدالدین کرمانی رباعی 65
1. «اوحد» تو به جای غصّه ای صد می کش
چون نیک نمی شود تو هر بد می کش
در دست زمانه سخت از اوحدالدین کرمانی رباعی 66
1. در دست زمانه سخت مظلومم من
ورنه چه سزای خطّهٔ رومم من
«اوحد» در دل می از اوحدالدین کرمانی رباعی 67
1. «اوحد» در دل می زنی آخر دل کو
عمری است که راه می روی منزل کو
برخود در کام و آرزو از اوحدالدین کرمانی رباعی 68
1. برخود در کام و آرزو در بستم
وز محنت هر ناکس و کس من رستم
«اوحد» تو به هر از اوحدالدین کرمانی رباعی 69
1. «اوحد» تو به هر خیال مغرور مشو
پروانه صفت کشتهٔ هر نور مشو
«اوحد» تو به هر از اوحدالدین کرمانی رباعی 70
1. «اوحد» تو به هر حادثه از جای مرو
وندر پی طبع بد خود رای مرو
آنها که زاسرار از اوحدالدین کرمانی رباعی 71
1. آنها که زاسرار الهی مستند
در گلشن او دستهٔ گلها بستند
از شمع یقین «اوحد» از اوحدالدین کرمانی رباعی 72
1. از شمع یقین «اوحد» از آن بی نوری
کاندر طلب از خدمت و حرمت دوری