الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 چندانک منم هزار چندان غم تست بر جان من شیفته زین سان غم تست

2 هر کس به جهان زندگی از جان دارد اِلّا من بی دل که مرا جان غم تست

1 بی آنک شود زما گناهی پیدا هر روز کنندمان به نوعی رسوا

2 رفتیم و گذاشتیم او را به شما تا باز بهانه تان نباشد بر ما

1 تا کی سخن حال مشوّش گویم تا چند حدیث یار سرکش گویم

2 زآن پیش که شب حدیث شب خوش گوید آن به که به اتفاق شب خوش گویم

1 تا یوسف دل را نکنی از بن چاه یعقوب خرد ضریر باشد در راه

2 خواهی که عزیز مصر باشی در جاه از عشق کمر ببند وز صدق کلاه

1 تو چیز طلب کت بستاند زهمه یا همتت آستین فشاند زهمه

2 کار آنجا سازد آنک اسباب جهان چیزی است که مُرد ریگ ماند زهمه

1 دل بر طرب و عیش نهادن بهتر از جان گره غمان گشادن بهتر

2 از دست چو هر چه هست خواهد رفتن آخر نه به دست خویش دادن بهتر

1 هر چند که عقل داری و دیده و هوش ایمن مشو و به دیگران پرده بپوش

2 آنجا که قضا بر تو کمین بگشاید نه دیده به کار آید آنجا و نه گوش

1 آن کس که گل وجود آدم بکند شاید که از آن هزار یک دم بکند

2 وآن کس که زهست نیست عالم بکند از کرد به یک شب عربی هم بکند

1 گر بر سر بحر علم بینا گردی ور زانک نظیر ابن سینا گردی

2 تا گرد مراد خویشتن می گردی می دان به یقین که دیر بینا گردی

1 نقش تو دَرون دیده بنگاشته به وین دیده به دیدار تو واداشته به

2 گر عین خیال تو نیاید در چشم گر چشمهٔ زمزم است انباشته به