الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 بر اهل هنر کار پریشان بهتر اومید کمال نیست نقصان بهتر

2 یک لقمهٔ نان خشک نزد عقلا بی درد سر از ملک سلیمان بهتر

1 با یار اگر آرمیده باشی همه عمر لذات جهان چشیده باشی همه عمر

2 چون حاصل کار مرگ خواهد بودن خوابی باشد که دیده باشی همه عمر

1 خواهی که بیابد دل تو ملک ابد یا کشف شود بر دلت اسرار احد

2 تا آن ساعت که در نهندت به لحد باید که تو آن کنی که گوید «اوحد»

1 خود را تو اگر عشوه دمادم ندهی دردیش به صد هزار مرهم ندهی

2 والله اگر لذت عزلت بچشی از فقر دمی به ملک عالم ندهی

1 بر سبزه چو چشم ابر نوروز گریست بی وصل رخ یار نمی شاید زیست

2 شد لاله زخاک دیگران مجلس ما تا سبزهٔ گور ما تماشاگه کیست

1 «اوحد» تو به هر حادثه از جای مرو وندر پی طبع بد خود رای مرو

2 تو از سر عُجب خویش معشوق خودی درد سر خویشتن میفزای مرو

1 در دیده زسودای تو دودی دارم حاصل زغمت گفت و شنودی دارم

2 سرمایهٔ عمر جمله از دست برفت بی آنک امید هیچ سودی دارم

1 از آخر عمر اگر کسی یاد کند شرمش بادا که خانه آباد کند

2 دیدیم به چشم خویش باد است جهان خاکش بر سر که تکیه بر باد کند

1 در پای غمش چو سر بیندازی هان یا با غم او هیچ نیاغازی هان

2 آنجا که سری جز به سری نفروشند ای مشتریان صلای سربازی هان

1 امروز زخیل دل چو بیرون باشی فردا لاشک عاجز و مغبون باشی

2 چون در کله عمر نداری پشمی دست اجلت پنبه نهد چون باشی