الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 پروانگکی به پیش شمعی بپرید در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید

2 جان داد به شکرانه در آن حجره خزید بی جان دادن کسی به جانان نرسید

1 ای دل تو اگر به گوشه ای بنشینی هر لحظه هزار راحت دل بینی

2 مشغول تو گردند هم عالمیان از شغل جهان دامن اگر در چینی

1 آن کس که گل وجود آدم بکند شاید که از آن هزار یک دم بکند

2 وآن کس که زهست نیست عالم بکند از کرد به یک شب عربی هم بکند

1 انعام تو عام است و دلم بی بهر است تریاک کزو هلاک خیزد زهر است

2 تو لقمهٔ باز در دم صعوه نهی وآنگه گویی فرو بر آخر قهر است

1 تا حد طلبی به وصل بی حد نرسی توحید نورزیده به «اوحد» نرسی

2 شاید که تمنّای رسیدن داری لکن به تمنّای مجرّد نرسی

1 دل بر طرب و عیش نهادن بهتر از جان گره غمان گشادن بهتر

2 از دست چو هر چه هست خواهد رفتن آخر نه به دست خویش دادن بهتر

1 جان گر به تن آباد بود هیچ بود دل گر به جهان شاد بود هیچ بود

2 باد است یقین کاساس عمر تو بدوست بنیاد که بر باد بود هیچ بود

1 ماهی امید عمرم از شست برفت بی فایده عمرم چو شب مست برفت

2 عمری که ازو دمی جهانی ارزید افسوس که رایگانم از دست برفت

1 از دست اجل هیچ قدح نوش مکن وین عشوهٔ روزگار در گوش مکن

2 ارواح گذشتگان تو را می گویند کای صدر اجل اجل فراموش مکن

1 تا از دم خواجگی و میری نرهی گر میر سپاهی ز اسیری نرهی

2 چون طوطی آن خواجه که آن رمز شنید زاین بند قفص تا بنمیری نرهی