آدم که همی زد دم از اوحدالدین کرمانی رباعی 25
1. آدم که همی زد دم بی درمانی
ترسم که تو آن دم بزنی درمانی
با دست تهی پرهوسان از اوحدالدین کرمانی رباعی 26
1. با دست تهی پرهوسان را چه دهند
پیداست که بی دسترسان را چه دهند
از دست اجل جان نبرد از اوحدالدین کرمانی رباعی 27
1. از دست اجل جان نبرد زاینده
بر کس بنماند این جهان پاینده
آنها که جهان به از اوحدالدین کرمانی رباعی 28
1. آنها که جهان به کام دل داشته اند
رفتند و جهان به جای بگذاشته اند
از آخر عمر اگر کسی از اوحدالدین کرمانی رباعی 29
1. از آخر عمر اگر کسی یاد کند
شرمش بادا که خانه آباد کند
از دست اجل هیچ قدح از اوحدالدین کرمانی رباعی 30
1. از دست اجل هیچ قدح نوش مکن
وین عشوهٔ روزگار در گوش مکن
قیصر که زمین به از اوحدالدین کرمانی رباعی 31
1. قیصر که زمین به پای حشمت فرسود
قصرش به بلندی زفلک برتر بود
بر سبزه چو چشم ابر از اوحدالدین کرمانی رباعی 32
1. بر سبزه چو چشم ابر نوروز گریست
بی وصل رخ یار نمی شاید زیست
با یار اگر آرمیده از اوحدالدین کرمانی رباعی 33
1. با یار اگر آرمیده باشی همه عمر
لذات جهان چشیده باشی همه عمر
امروز زخیل دل چو از اوحدالدین کرمانی رباعی 34
1. امروز زخیل دل چو بیرون باشی
فردا لاشک عاجز و مغبون باشی
تا از دم خواجگی از اوحدالدین کرمانی رباعی 35
1. تا از دم خواجگی و میری نرهی
گر میر سپاهی ز اسیری نرهی
تا ظن نبری که کاردان از اوحدالدین کرمانی رباعی 36
1. تا ظن نبری که کاردان خواهی بود
چون مرغ پرنده کامران خواهی بود