الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل تو اگر به گوشه ای بنشینی هر لحظه هزار راحت دل بینی

2 مشغول تو گردند هم عالمیان از شغل جهان دامن اگر در چینی

1 خود را تو اگر عشوه دمادم ندهی دردیش به صد هزار مرهم ندهی

2 والله اگر لذت عزلت بچشی از فقر دمی به ملک عالم ندهی

1 یا رب چه خوش است بر جهان خندیدن بی واسطهٔ چشم و دهان خندیدن

2 بنشین و سفر کن که به غایت خوب است بی زحمت پا گرد جهان گردیدن

1 از بند خود ار دلم رهایی یابد شک نیست در آن که روشنایی یابد

2 یا رب تو مرا زخلق بیگانه بکن تا با تو دل من آشنایی یابد

1 آدم که همی زد دم بی درمانی ترسم که تو آن دم بزنی درمانی

2 زنهار که درماندهٔ هر در نشوی گر درمانی به که زره درمانی

1 با دست تهی پرهوسان را چه دهند پیداست که بی دسترسان را چه دهند

2 گویند مرا که با تو دلدار چه کرد من هیچ کسم هیچ کسان را چه دهند

1 از دست اجل جان نبرد زاینده بر کس بنماند این جهان پاینده

2 بر باد نهاده شد بنای من و تو بر باد بنا کجا بود پاینده

1 آنها که جهان به کام دل داشته اند رفتند و جهان به جای بگذاشته اند

2 در زیرزمین به درد دل می دروند تخمی که به بالای زمین کاشته اند

1 از آخر عمر اگر کسی یاد کند شرمش بادا که خانه آباد کند

2 دیدیم به چشم خویش باد است جهان خاکش بر سر که تکیه بر باد کند

1 از دست اجل هیچ قدح نوش مکن وین عشوهٔ روزگار در گوش مکن

2 ارواح گذشتگان تو را می گویند کای صدر اجل اجل فراموش مکن