در دیده زسودای از اوحدالدین کرمانی رباعی 13
1. در دیده زسودای تو دودی دارم
حاصل زغمت گفت و شنودی دارم
قومی شده تا زنده از اوحدالدین کرمانی رباعی 14
1. قومی شده تا زنده به اسرار جهان
قومی شده بازنده به اسباب زمان
عمری که به یاد این از اوحدالدین کرمانی رباعی 15
1. عمری که به یاد این و آن می گذرد
گویی باد است در خزان می گذرد
بی قدر دلا چو خاک از اوحدالدین کرمانی رباعی 16
1. بی قدر دلا چو خاک کو خواهی شد
در آتش حرص و آرزو خواهی شد
چون جمله خطا کنی از اوحدالدین کرمانی رباعی 17
1. چون جمله خطا کنی صوابت چه بود
مقصود تو زاین عمر خرابت چه بود
شد عمر خراب زار از اوحدالدین کرمانی رباعی 18
1. شد عمر خراب زار رو برنامد
صد روز فرورفت و غرض برنامد
گر می خواهی که روز از اوحدالدین کرمانی رباعی 19
1. گر می خواهی که روز و شب گردی شاه
باید که زننگ خلق گردی آزاد
بر اهل هنر کار پریشان از اوحدالدین کرمانی رباعی 20
1. بر اهل هنر کار پریشان بهتر
اومید کمال نیست نقصان بهتر
ای دل تو اگر به گوشه از اوحدالدین کرمانی رباعی 21
1. ای دل تو اگر به گوشه ای بنشینی
هر لحظه هزار راحت دل بینی
خود را تو اگر عشوه از اوحدالدین کرمانی رباعی 22
1. خود را تو اگر عشوه دمادم ندهی
دردیش به صد هزار مرهم ندهی
یا رب چه خوش است از اوحدالدین کرمانی رباعی 23
1. یا رب چه خوش است بر جهان خندیدن
بی واسطهٔ چشم و دهان خندیدن
از بند خود ار دلم از اوحدالدین کرمانی رباعی 24
1. از بند خود ار دلم رهایی یابد
شک نیست در آن که روشنایی یابد