الباب العاشر: البهاریات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 نی نکتهٔ عشق را زجان می گوید سرّی است که بی کام و زبان می گوید

2 در روز الست قطره ای نوشیده است این جمله به گستاخی آن می گوید

1 ای دل تو ز نی نالَه و افغان بشنو در هفت نوا رموز پنهان بشنو

2 ای صوفی صفّهٔ صفا یعنی دل برخیز و بیا نکتهٔ جانان بشنو

1 در راه طلب دیدهٔ خود را خون کن وآنگاه تو اسرار درون بیرون کن

2 گر بی خبری باش تو ساکن چو جماد ور باخبری پس حرکت موزون کن

1 گفتم که منم گفت بکن استغفار گفتم نه منم گفت که شکرانه بیار

2 گفتم که من از وجود خود بیزارم گفتا که همه منم تو را با تو چه کار

1 هر کاو زخری سبزک آید خورشش بر مرگ مفاجا بود آخر کنشش

2 آن کس که همی می هلد و سبزه خورد بر گردن من خون چنان کس بکشش

1 سالک چو مدام از خودی خود خیزد نی چون جهلا در حرکت آویزد

2 بی قطع مسافت چو سفر باید کرد آواز نیش ز جا چرا انگیزد

1 گل گفت که من ظریف و شهر آرایم از دست چرا فتاده اندر پایم

2 با او به جواب این قدر می گویم خود بینان را من اینچنین برسایم

1 هر صاحب دل که او بر آلت باشد از دم زدن خویش ملالت باشد

2 حالت اثری است از طمأنینهٔ دل تا ظن نبری که رقص حالت باشد

1 ما بر لگن عشق سواریم چو شمع نقش همه کس فراپذیریم چو شمع

2 عشّاق قلندریم و شرط است که ما آن شب که نسوزیم بمیریم چو شمع

1 در رقص بتم چو آستین تر می کرد صد شیوه شمایلش به هم بر می کرد

2 می آمد و آرزویش در پا می ریخت می رفت و امید خاک بر سر می کرد