الباب العاشر: البهاریات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هرگه که مرا سوی تو آهنگ بود آنجا چه ثبات و عقل و فرهنگ بود

2 گویی به سماع برنخیزد کامل کامل نبود چنین کسی سنگ بود

1 گل را چه محل کاو رخ زیبا دارد بلبل که بود کاو سر سودا دارد

2 این فصل از آن می دهد این تأثیرات کاو نیز نشان مجلس ما دارد

1 خواهی که بری تو گوی میدان سماع بی حال مزن دست به چوگان سماع

2 تا از عُجبت تو برنخیزی به خدا هرگز نرسد برات فرمان سماع

1 از کار برفته چونک با کار شوی از هر چه تو کرده ای تو بیدار شوی

2 امروز تو خفته ای از آنی فارغ فردات کند غصّه که بیدار شوی

1 ای دلشدگان رخت به بستان آرید چون ژاله سرشک خویش بر گل بارید

2 روزی دو سه گل پیش شما مهمان است مهمان دو روزه را گرامی دارید

1 در مجمع عشق او صلایی باید وین درد مرا ازو دوایی باید

2 رقص ارچه که عادت است این طایفه را لکن به جز از رقص صفایی باید

1 نظمی که به راستی چو وحی اش دانند نتوان کردن به شعر او را مانند

2 فرق است میان آنک از خود گویی یا آنک زدیوان کسانش خوانند

1 می گرچه به هر جای لطیف است، مخور می خوار کن نفس شریف است، مخور

2 می آب حیات است و تو در ظلمت جهل بالله اگر خضر حریف است، مخور

1 حالی خواهی چنانک حال مردان از خود به درآ تا نشوی سرگردان

2 حالی که به یک کف گیهش بتوان یافت آن حال خران بود نه حال مردان

1 دل وقت سماع بوی دلدار برد حالت به سراپردهٔ اسرار برد

2 وین زمزمه مرکب است مر روح تو را بردارد و خوش خوش به برِ یار برد