الباب العاشر: البهاریات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 با نی گفتم تو را که فریاد زکیست بی هیچ زبان ناله و فریاد زچیست

2 گفتا زشکر لبی بریدند مرا بی ناله و فریاد نمی شاید زیست

1 نی گفت سر نالهٔ من آن داند در عشق که او زبان لالان داند

2 بی جرمم اگر زبان بریدند مرا معشوق زبان بی زبانان داند

1 نی بر سر آب و جویها می روید واندر طلب عشق خدا می پوید

2 نی زن چو زعشق یک دم او را بدمد بنگر که چگونه سرّها می گوید

1 هر ناله که نی زپرده بیرون آرد سرّی است که اندر دل محزون آرد

2 وآن کس که جماد است و درو ذوقی نیست آواز نیش در حرکت چون آرد

1 ای قول تو چون زنگله در عالم فاش ورنه به عراق در خراسان می باش

2 آهنگ به رومی و حسینی می کن در پردهٔ راست نغمه ای هم بخراش

1 ما بر لگن عشق سواریم چو شمع نقش همه کس فراپذیریم چو شمع

2 عشّاق قلندریم و شرط است که ما آن شب که نسوزیم بمیریم چو شمع

1 شمعم که چو خاطرم مشوّش گردد سررشتهٔ جانم همه آتش گردد

2 چون سوز رها کنم بمیرم حالی می سوزم تا وقت دلم خوش گردد

1 شمعی که مبارز است و تمکین دارد بر پشت لگن زچابکی زین دارد

2 گفتم که چرا زرد رخی؟ گفت مرا فرهاد دلم فراق شیرین دارد

1 شمعا هستی به سوختن ارزانی تا بی رخ معشوق چرا خندانی

2 هر چند سرت به گاز برمی دارند برمی آری سری، زهی پیشانی

1 ای شمع هوای دلفروزی داری شب زنده هم از برای روزی داری

2 تا صبح از آرزوی شیرین لب او از گریه میاسای که سوزی داری