ای خواجه اگرتو نوش لبها بینی از اوحدالدین رباعی 61
1. ای خواجه اگرتو نوش لبها بینی
آشفته بسی خواب که شبها بینی
در هستی اگر به عمر نوحی برسی از اوحدالدین رباعی 62
1. در هستی اگر به عمر نوحی برسی
در هر نفسی زو به فتوحی برسی
خواهی که برین قصّهٔ مشکل برسی از اوحدالدین رباعی 63
1. خواهی که برین قصّهٔ مشکل برسی
وز عالم گل به عالم دل برسی
از کار برفته چونک با کار شوی از اوحدالدین رباعی 64
1. از کار برفته چونک با کار شوی
از هر چه تو کرده ای تو بیدار شوی
دوش از سر خستگی مرا خواب ربود از اوحدالدین رباعی 65
1. دوش از سر خستگی مرا خواب ربود
ناگه صنمم خیال چون ماه نمود
جا[ئ]ت سلیمان یوم العرض قبّرةٌ از اوحدالدین رباعی 66
1. جا[ئ]ت سلیمان یوم العرض قبّرةٌ
اتت برجل جراد کان فی فیها
از جهل بود زیره به کرمان بردن از اوحدالدین رباعی 67
1. از جهل بود زیره به کرمان بردن
یا قطره به نزد آب عمّان بردن
نظمی که به راستی چو وحی اش دانند از اوحدالدین رباعی 68
1. نظمی که به راستی چو وحی اش دانند
نتوان کردن به شعر او را مانند
گفتم که دلم گفت پریشان باشد از اوحدالدین رباعی 69
1. گفتم که دلم گفت پریشان باشد
ویران زبرای چه برین سان باشد
گفتم چشمم گفت سرابی کم گیر از اوحدالدین رباعی 70
1. گفتم چشمم گفت سرابی کم گیر
گفتم جگرم گفت کبابی کم گیر
گفتم که منم گفت بکن استغفار از اوحدالدین رباعی 71
1. گفتم که منم گفت بکن استغفار
گفتم نه منم گفت که شکرانه بیار
آهم چو شنید گفت بر من به دو جو از اوحدالدین رباعی 72
1. آهم چو شنید گفت بر من به دو جو
اشکم چو بدید گفت هر من به دو جو