الباب العاشر: البهاریات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گل آمد و توبهٔ خلایق بشکست گفتم مشکن که نیست لایق به شکست

2 در کورهٔ آتشین همی سوزد گل کاو توبهٔ صد هزار عاشق بشکست

1 در راه میان رهروان فرق بود چرخی که به افراط زنی زرق بود

2 پیران جهان جمله بر این متفق اند حالت باشد ولیک چون برق بود

1 دوش از سر خستگی مرا خواب ربود ناگه صنمم خیال چون ماه نمود

2 خوش خوش به عتاب گفت در خواب شدی شرمت بادا که عشق تو هیچ نبود

1 جا[ئ]ت سلیمان یوم العرض قبّرةٌ اتت برجل جراد کان فی فیها

2 ترنّمت بلطیف القول اذ نطقت انّ الهدایا علی مقدار مُهدیها

1 نی بر سر آب و جویها می روید واندر طلب عشق خدا می پوید

2 نی زن چو زعشق یک دم او را بدمد بنگر که چگونه سرّها می گوید

1 ای خورده شراب از قدح مشتاقی وقت است که معصیت کنی در باقی

2 بگذر زمی تلخ و حریف مُدبر با خواجه حریف باش و با حق ساقی

1 گفتم که دلم گفت پریشان باشد ویران زبرای چه برین سان باشد

2 گفتا که دل تو وقف اندوه من است رسم است همیشه وقف ویران باشد

1 در مذهب ما سماع و مهمانی نیست جز جنبش و جز سکون روحانی نیست

2 شکر است خدای را که ما را امروز جمعیّت دل هست و پریشانی نیست

1 خواهی که برین قصّهٔ مشکل برسی وز عالم گل به عالم دل برسی

2 تو خفته و پاکشیده ای بی حاصل وانگه خو[ا]هی که شب به منزل برسی

1 درویش به رقص دست از آن افشاند تا گرد هوس به جانبی بنشاند

2 عاقل داند که دایگان گهواره از بهر سکون طفل می جنباند