الباب التاسع: فی السفر و الوداع در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 مدهوش تو را ترانه ای بس باشد سودای تو را بهانه ای بس باشد

2 در کشتن من چه می کشد چشم تو تیر ما را سر تازیانه ای بس باشد

1 فریاد که آن سرو چمن می خسبد وآن راحت جان انجمن می خسبد

2 آن بخت من است از آنک خواب آلود است غمگینم از آنک بخت من می خسبد

1 گر نیست دلت شاد به تقصیر و قصور از بهر چرا به هیچ باشی مغرور

2 چون گویندت که حاصلی نیست تو را خواهی رنجید از آنچ می رنجی دور

1 یکچند فلک به کام ما گردان بود اقبال و سعادت مرا دوران بود

2 ترکیب فلک مگر چنان فرمان بود آری همه سال شادمان نتوان بود

1 افسوس که خلق سخت کوته نظرند وز هرچه فروشند یکی جو نخرند

2 بی هیچ بهانه دشمن یکدگرند قصّه چه کنم که جمله شان درد سرند

1 ما اطیب عیشی معه لولایی لولای لما حجبت عن مولایی

2 حزنی فرحی و قتلتی احیایی ما اصنع یا قوم دوایی دایی

1 جانا غم تو زهر چه گویی بتر است رنج تن و درد دل و سوز جگر است

2 هرچ آن بخورند کم شود جز غم تو تا بیشترش همی خورم بیشتر است

1 دل در سر عهد استوار خویش است جان در غم تو بر سر کار خویش است

2 شد در غم تو هر چه مرا بود و نبود الّا غم تو که برقرار خویش است

1 بر قد دلم راست قبای غم تست شادی به دلم باد که جای غم تست

2 گر هست تو را غمی برای دل ماست ور هست مرا دلی برای غم تست

1 جان در تن من زنده برای غم تست بیگانهٔ عالم آشنای غم تست

2 لطف است که می کند غمت با دل من ور نه دل تنگ من چه جای غم تست