الباب التاسع: فی السفر و الوداع در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 یکچند فلک به کام ما گردان بود اقبال و سعادت مرا دوران بود

2 ترکیب فلک مگر چنان فرمان بود آری همه سال شادمان نتوان بود

1 سبحان الله چه سخت کاری غم تو از خسته دلم عظیم کاری غم تو

2 گفتی که غمم می خوری آری غم تو از غم چو گزیر نیست باری غم تو

1 از گردش گردون که فلک گردان است بس عاقل پرهنر که سرگردان است

2 گر ساز کند تو را بدان غرّه مشو در یک شادی هزار غم پنهان است

1 من در غم عشقت غم عالم نخورم بر کتف کتم باز فلک غم نخورم (؟)

2 دل از تو چنان چاشنی غم بگرفت گر زهر بود غم خورم و غم نخورم

1 من با غم عشق تو نباشم جز شاد وآن کاو نشود جفت غمت شاد مباد

2 ممکن نشود که شاد باشد آن جان کز قافلهٔ غم تو او دور افتاد

1 سیر آمدم از غم دمادم خوردن وز بس غم گونه گونه در هم خوردن

2 الحق چه نکوست عادت کم خوردن اندر همه چیز خاصه در غم خوردن

1 در عشق دل خراب چتواند کرد بی خویشتنی صواب چتواند کرد

2 انصاف بده که ذرّهٔ سایهٔ محض در پرتو آفتاب چتواند کرد

1 روزیت به مهر من نمی سوزد دل جز آتش کینه می نیفروزد دل

2 خود صحبت و دوستی دیرینه مگیر بر عاجزی منت نمی سوزد دل

1 فریاد که آن سرو چمن می خسبد وآن راحت جان انجمن می خسبد

2 آن بخت من است از آنک خواب آلود است غمگینم از آنک بخت من می خسبد

1 هر کس که سفر کرد پسندیده شود پیش همه کس چو مردم دیده شود

2 از آب لطیف تر نباشد چیزی لیکن چو مقام کرد گندیده شود