من با غم عشق تو نباشم از اوحدالدین کرمانی رباعی 32

1 از دل همه ساله درد حاصل باشد از درد گزیر نیست چون دل باشد

2 و آن را که زدرد بی نصیب است چو من هم دل باشد ولیک غافل باشد

1 این ره به قدم چون بر وی برخیزد بند منی از راهِ توی برخیزد

2 یکبار مرا ز زحمت من برهان تا من تو شوم تو من دوی برخیزد

1 از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور وز ذکر شود دیو و شیاطین زتو دور

2 گر تو نفسی به ذکر حق بنشینی بیزار شوی ز خویش و ز جنّت و حور