چون سر بنهادیم از اوحدالدین کرمانی رباعی 13
1. چون سر بنهادیم کلاهی کم گیر
وز خرمن بی فایده کاهی کم گیر
ما را به خرابات از اوحدالدین کرمانی رباعی 14
1. ما را به خرابات به کس نسپارند
در صومعه نیز زاهدان نگذارند
درمان طلب از طبیب از اوحدالدین کرمانی رباعی 15
1. درمان طلب از طبیب اگر رنجوری
در جهل بمردن نبود معذوری
هر کس که زدردی به از اوحدالدین کرمانی رباعی 16
1. هر کس که زدردی به دوایی برسد
گر صدق نباشد به ریایی برسد
چون نیست [امید] از اوحدالدین کرمانی رباعی 17
1. چون نیست [امید] خلق بر وفق مراد
آن به که رها کنیم با خلق عَناد
روزی است که دار از اوحدالدین کرمانی رباعی 18
1. روزی است که دار و گیر خواهد بودن
شک نیست که ناگزیر خواهد بودن
ای دل چه گرفته است از اوحدالدین کرمانی رباعی 19
1. ای دل چه گرفته است غم کام تو را
اندیشه بکن که چیست فرجام تو را
از گردش گردون که از اوحدالدین کرمانی رباعی 20
1. از گردش گردون که فلک گردان است
بس عاقل پرهنر که سرگردان است
مدهوش تو را ترانه از اوحدالدین کرمانی رباعی 21
1. مدهوش تو را ترانه ای بس باشد
سودای تو را بهانه ای بس باشد
فریاد که آن سرو از اوحدالدین کرمانی رباعی 22
1. فریاد که آن سرو چمن می خسبد
وآن راحت جان انجمن می خسبد
گر نیست دلت شاد از اوحدالدین کرمانی رباعی 23
1. گر نیست دلت شاد به تقصیر و قصور
از بهر چرا به هیچ باشی مغرور
یکچند فلک به کام از اوحدالدین کرمانی رباعی 24
1. یکچند فلک به کام ما گردان بود
اقبال و سعادت مرا دوران بود