الباب التاسع: فی السفر و الوداع در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 رویی نه که پشت جان قوی ماند ازو پشتی نه که روی دل بگرداند ازو

2 پایی نه کزو به دست آرد مقصود دستی نه که پای عقل برهاند ازو

1 روزیت به مهر من نمی سوزد دل جز آتش کینه می نیفروزد دل

2 خود صحبت و دوستی دیرینه مگیر بر عاجزی منت نمی سوزد دل

1 چون سر بنهادیم کلاهی کم گیر وز خرمن بی فایده کاهی کم گیر

2 ای هیچ ندیده چند از این گفت مگو شیخی و دو نان خانقاهی کم گیر

1 ما را به خرابات به کس نسپارند در صومعه نیز زاهدان نگذارند

2 معلوم نمی کنم که در جنس وجود ما را زپی چه مصلحت می دارند

1 درمان طلب از طبیب اگر رنجوری در جهل بمردن نبود معذوری

2 بیکاری را نام نهی آزادی نزدیک ترآ که سخت از ره دوری

1 هر کس که زدردی به دوایی برسد گر صدق نباشد به ریایی برسد

2 انصاف بده به کاهلی هرگز کس شاید که به چیزی و به جایی برسد؟

1 چون نیست [امید] خلق بر وفق مراد آن به که رها کنیم با خلق عَناد

2 کس را چه خبر از آنچ در آخر کار فاسق به صلاح آید و زاهد به فَساد

1 روزی است که دار و گیر خواهد بودن شک نیست که ناگزیر خواهد بودن

2 آنجا که حساب خلق خواهد بودن سلطان چو تو هم اسیر خواهد بودن

1 ای دل چه گرفته است غم کام تو را اندیشه بکن که چیست فرجام تو را

2 شمع طرب ار توی بسوزد دهرت ور جام جمی بشکند ایّام تو را

1 از گردش گردون که فلک گردان است بس عاقل پرهنر که سرگردان است

2 گر ساز کند تو را بدان غرّه مشو در یک شادی هزار غم پنهان است