چون سر بنهادیم کلاهی کم گیر از اوحدالدین رباعی 13
1. چون سر بنهادیم کلاهی کم گیر
وز خرمن بی فایده کاهی کم گیر
ما را به خرابات به کس نسپارند از اوحدالدین رباعی 14
1. ما را به خرابات به کس نسپارند
در صومعه نیز زاهدان نگذارند
درمان طلب از طبیب اگر رنجوری از اوحدالدین رباعی 15
1. درمان طلب از طبیب اگر رنجوری
در جهل بمردن نبود معذوری
هر کس که زدردی به دوایی برسد از اوحدالدین رباعی 16
1. هر کس که زدردی به دوایی برسد
گر صدق نباشد به ریایی برسد
چون نیست [امید] خلق بر وفق مراد از اوحدالدین رباعی 17
1. چون نیست [امید] خلق بر وفق مراد
آن به که رها کنیم با خلق عَناد
روزی است که دار و گیر خواهد بودن از اوحدالدین رباعی 18
1. روزی است که دار و گیر خواهد بودن
شک نیست که ناگزیر خواهد بودن
ای دل چه گرفته است غم کام تو را از اوحدالدین رباعی 19
1. ای دل چه گرفته است غم کام تو را
اندیشه بکن که چیست فرجام تو را
از گردش گردون که فلک گردان است از اوحدالدین رباعی 20
1. از گردش گردون که فلک گردان است
بس عاقل پرهنر که سرگردان است
مدهوش تو را ترانه ای بس باشد از اوحدالدین رباعی 21
1. مدهوش تو را ترانه ای بس باشد
سودای تو را بهانه ای بس باشد
فریاد که آن سرو چمن می خسبد از اوحدالدین رباعی 22
1. فریاد که آن سرو چمن می خسبد
وآن راحت جان انجمن می خسبد
گر نیست دلت شاد به تقصیر و قصور از اوحدالدین رباعی 23
1. گر نیست دلت شاد به تقصیر و قصور
از بهر چرا به هیچ باشی مغرور
یکچند فلک به کام ما گردان بود از اوحدالدین رباعی 24
1. یکچند فلک به کام ما گردان بود
اقبال و سعادت مرا دوران بود