از حاصل کار این جهانی کردن از اوحدالدین رباعی 13
1. از حاصل کار این جهانی کردن
می کن ز بهی آنچ توانی کردن
گفتن دگر است و آزمودن دگر است از اوحدالدین رباعی 14
1. گفتن دگر است و آزمودن دگر است
وز رشتهٔ خود گره گشودن دگر است
هان تا نکنی هرآنچ بتوانی کرد از اوحدالدین رباعی 15
1. هان تا نکنی هرآنچ بتوانی کرد
بس کینه کش است روزگار ای سره مرد
خواهی که تو را هرآنچ نیکوست بود از اوحدالدین رباعی 16
1. خواهی که تو را هرآنچ نیکوست بود
بدخواه تو جمله بی پی و پوست بود
ای آمده گریان زتو خندان همه کس از اوحدالدین رباعی 17
1. ای آمده گریان زتو خندان همه کس
از آمدن تو گشته شادان همه کس
اینجا اگر اندکند و گر بسیارند از اوحدالدین رباعی 18
1. اینجا اگر اندکند و گر بسیارند
هم از پی آنند که تخمی کارند
بس خون جگر که مرد را خورده شود از اوحدالدین رباعی 19
1. بس خون جگر که مرد را خورده شود
تا بیش بدی با دگران بُرده شود
دل گرچه به بد گرایدت، نیکی کن از اوحدالدین رباعی 20
1. دل گرچه به بد گرایدت، نیکی کن
از بد چه گره گشایدت، نیکی کن
آن به که دلت زهر بدی پرهیزد از اوحدالدین رباعی 21
1. آن به که دلت زهر بدی پرهیزد
گل کار که ارخار بکاری خیزد
تا گرد بهانه خواجه تا کی گردی از اوحدالدین رباعی 22
1. تا گرد بهانه خواجه تا کی گردی
از گرم رَوان خوب نباشد سردی
بیشی مطلب زهیچ کس بیش مباش از اوحدالدین رباعی 23
1. بیشی مطلب زهیچ کس بیش مباش
چون مرهم و موم باش و چون ریش مباش
کاریت که از بهر خدا فرمایند از اوحدالدین رباعی 24
1. کاریت که از بهر خدا فرمایند
نیکی کن تا جمله تو را فرمایند