از حاصل کار این از اوحدالدین کرمانی رباعی 13
1. از حاصل کار این جهانی کردن
می کن ز بهی آنچ توانی کردن
...
گفتن دگر است و آزمودن از اوحدالدین کرمانی رباعی 14
1. گفتن دگر است و آزمودن دگر است
وز رشتهٔ خود گره گشودن دگر است
...
هان تا نکنی هرآنچ از اوحدالدین کرمانی رباعی 15
1. هان تا نکنی هرآنچ بتوانی کرد
بس کینه کش است روزگار ای سره مرد
...
خواهی که تو را هرآنچ از اوحدالدین کرمانی رباعی 16
1. خواهی که تو را هرآنچ نیکوست بود
بدخواه تو جمله بی پی و پوست بود
...
ای آمده گریان زتو از اوحدالدین کرمانی رباعی 17
1. ای آمده گریان زتو خندان همه کس
از آمدن تو گشته شادان همه کس
...
اینجا اگر اندکند از اوحدالدین کرمانی رباعی 18
1. اینجا اگر اندکند و گر بسیارند
هم از پی آنند که تخمی کارند
...
بس خون جگر که مرد از اوحدالدین کرمانی رباعی 19
1. بس خون جگر که مرد را خورده شود
تا بیش بدی با دگران بُرده شود
...
دل گرچه به بد گرایدت، از اوحدالدین کرمانی رباعی 20
1. دل گرچه به بد گرایدت، نیکی کن
از بد چه گره گشایدت، نیکی کن
...
آن به که دلت زهر از اوحدالدین کرمانی رباعی 21
1. آن به که دلت زهر بدی پرهیزد
گل کار که ارخار بکاری خیزد
...
تا گرد بهانه خواجه از اوحدالدین کرمانی رباعی 22
1. تا گرد بهانه خواجه تا کی گردی
از گرم رَوان خوب نباشد سردی
...
بیشی مطلب زهیچ از اوحدالدین کرمانی رباعی 23
1. بیشی مطلب زهیچ کس بیش مباش
چون مرهم و موم باش و چون ریش مباش
...
کاریت که از بهر از اوحدالدین کرمانی رباعی 24
1. کاریت که از بهر خدا فرمایند
نیکی کن تا جمله تو را فرمایند
...