آن به که دلت زهر از اوحدالدین کرمانی رباعی 21

1 می کن ستمی و هر چه بادا بادا کم گیر دمی و هر چه بادا بادا

2 از سود و زیانِ آنچ نامش عمر است ماییم و دمی و هرچ بادا بادا

1 این سودا را نمی توان کرد نهان در کاسهٔ سر باشد و در کیسهٔ جان

2 اندر سر و سینه رو طلب کن اثرش کاو را نتوان دید بدین دیده عیان

1 دل گفت که ای جان من آن زهره کراست کز خاک در تو توتیا یارد خواست

2 از ذات منزّهی و از عیب جدا تو پاکی و بر تو «قل هو الله» گواست