الباب الخامس: فی حسن العمل و ما یتضمّنه من المعانی ممّا اطلق علیه اسم الحسن در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 او را خواهی دل به غمش یکتو کن از بد ببُر و هر چه کنی نیکو کن

2 خواهی که طریق نیکخویان ورزی با خوی بد رفیق بدخو خو کن

1 هر چند که هست خار همپایهٔ گل شاید که بود همیشه همسایهٔ گل

2 یک سال برای آن بود دایهٔ گل کآسوده بود دو روز در سایهٔ گل

1 هر چند مرا قصد سلامت باشد در من زهمه خلق ملامت باشد

2 هر یک به هزار فعل بد مشغولند گر من نظری کنم قیامت باشد

1 هرگه که نظر از سر سودات افتد لابد حرکتهات نه برجات افتد

2 چون تو زسر شهوت خود پرهیزی هر جای که شاهدی است درپات افتد

1 از عالم دل اگر نشانی بدهیم خود را زهمه غمان امانی بدهیم

2 تو از نظری به غسل محتاج شوی ما در نظری غسل جهانی بدهیم

1 اندر ره عشق هر که دارد گذری با خود نکند به هیچ وجهی نظری

2 گر هرچه به شهوت است آن عشق بود پس عاشق صادق است هر گاو و خری

1 ای رای تو مردمی و احسان کردن خوی تو مراعات غریبان کردن

2 مهمان جمال تست جان و دل من عیبی نبود خدمت مهمان کردن

1 زان پیش که من شیفته رسوا گردم وندر مجلس چو نقل رسوا گردم

2 گر بر دل جمع زحمتی هست زمن هرچند که جا خوش است تا واگردم