تا چند بری به بدگمانی گفتن از اوحدالدین رباعی 25
1. تا چند بری به بدگمانی گفتن
بد باشی اگر نیک ندانی گفتن
گر باخبری زدل دل آزار مباش از اوحدالدین رباعی 26
1. گر باخبری زدل دل آزار مباش
پیوسته به طبع خود گرفتار مباش
در دیدهٔ دیده دیدهٔ دیده بپوش از اوحدالدین رباعی 27
1. در دیدهٔ دیده دیدهٔ دیده بپوش
تا زهر تو قند گردد و نیش تو نوش
بامدعیان چو آب و آتش مامیز از اوحدالدین رباعی 28
1. بامدعیان چو آب و آتش مامیز
چون باد زخاک تا توانی برخیز
گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی از اوحدالدین رباعی 29
1. گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی
دانم زچه در پی هوا و هوسی
هر زخم که بر سینهٔ غمناک آید از اوحدالدین رباعی 30
1. هر زخم که بر سینهٔ غمناک آید
از تیغ زبانِ نفس ناپاک آید
ای دل باید که تو جفاکش باشی از اوحدالدین رباعی 31
1. ای دل باید که تو جفاکش باشی
خاک پی خلق را تو مفرش باشی
هر کاو به جمال سروری مشتاق است از اوحدالدین رباعی 32
1. هر کاو به جمال سروری مشتاق است
سرمایهٔ او مکارم الاخلاق است
در خوی خوش است عیش خوش کز جان است از اوحدالدین رباعی 33
1. در خوی خوش است عیش خوش کز جان است
ور عیشی هست غیر ازین سرد آن است
خوی خوش تو بهار و باغ تو بس است از اوحدالدین رباعی 34
1. خوی خوش تو بهار و باغ تو بس است
علم و عملت چشم و چراغ تو بس است
تا ظن نبری که شاهدی روی خوش است از اوحدالدین رباعی 35
1. تا ظن نبری که شاهدی روی خوش است
یا راحت جان عاشقان بوی خوش است
گر قرب خدا می طلبی خوش خو باش از اوحدالدین رباعی 36
1. گر قرب خدا می طلبی خوش خو باش
وندر حق جمله خلق نیکو گو باش