الباب الخامس: فی حسن العمل و ما یتضمّنه من المعانی ممّا اطلق علیه اسم الحسن در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آن به که دلت زهر بدی پرهیزد گل کار که ارخار بکاری خیزد

2 تو دوست گزین که با تو مهر انگیزد دشمنت زمانه خود هزار انگیزد

1 تا گرد بهانه خواجه تا کی گردی از گرم رَوان خوب نباشد سردی

2 با نیکان نشسته بد می باشی با بد بنشین و نیک باش ار مردی

1 بیشی مطلب زهیچ کس بیش مباش چون مرهم و موم باش و چون ریش مباش

2 خواهی که به تو زهیچ کس بد نرسد بدخواه و بدآموز و بداندیش مباش

1 کاریت که از بهر خدا فرمایند نیکی کن تا جمله تو را فرمایند

2 در خیر مشاورت مکن با دیوان دیوان هرگز خیر کجا فرمایند

1 تا چند بری به بدگمانی گفتن بد باشی اگر نیک ندانی گفتن

2 من گرچه بدم تا نبود در تو بدی نه بد شنوی نه بد توانی گفتن

1 گر باخبری زدل دل آزار مباش پیوسته به طبع خود گرفتار مباش

2 از آتش مجلس ارنباشی چون گل با یار به دست صحبتش خار مباش

1 در دیدهٔ دیده دیدهٔ دیده بپوش تا زهر تو قند گردد و نیش تو نوش

2 یک بودهٔ دیده و بنهاده دو گوش بینایی مکن دیده و گویای خموش (؟)

1 بامدعیان چو آب و آتش مامیز چون باد زخاک تا توانی برخیز

2 خواهی که چو خاک آب رویت نبرند چون باد سبک مباش و چون آتش تیز

1 گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی دانم زچه در پی هوا و هوسی

2 خود را زهمه بیشترک می بینی هر دم چو رسن تاب از آن باز پسی

1 هر زخم که بر سینهٔ غمناک آید از تیغ زبانِ نفس ناپاک آید

2 آب سخن است آنک بدو دل شویند دل پاک بود اگر سخن پاک آید