الباب الخامس: فی حسن العمل و ما یتضمّنه من المعانی ممّا اطلق علیه اسم الحسن در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 مردم نشود به گوش و چشم و بینی مردم آن است کزو نکویی بینی

2 کردار تو آیینهٔ اعمال تو شد تا هرچه بکرده ای درو می بینی

1 اندر ره عشق هر که دارد گذری با خود نکند به هیچ وجهی نظری

2 گر هرچه به شهوت است آن عشق بود پس عاشق صادق است هر گاو و خری

1 ای رای تو مردمی و احسان کردن خوی تو مراعات غریبان کردن

2 مهمان جمال تست جان و دل من عیبی نبود خدمت مهمان کردن

1 زان پیش که من شیفته رسوا گردم وندر مجلس چو نقل رسوا گردم

2 گر بر دل جمع زحمتی هست زمن هرچند که جا خوش است تا واگردم

1 هر کاو به جمال سروری مشتاق است سرمایهٔ او مکارم الاخلاق است

2 استحقاقی است سروری را بر او مردم داری دلیل استحقاق است

1 آزار طلب مکن که آزار این است بگذار خرابی که خرابات این است

2 آن نیست کرامات که بار تو کشند بار همه کس کش که کرامات این است

1 آخر نه به عالم آدمی زآن آمد کاو همچو بهایم خورد و آشامد

2 نه کار تو آنگهی به خیر انجامد کز لطف تو دل شکسته ای آرامد؟

1 می باید ساختن گرت برگ صفاست با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست

2 با آتش و آب و باد باید بودن وندر حرکت چو گرد برباید خاست

1 گر معترفی به زشتخویی نیکی گر عیب کسی دگر نجویی نیکی

2 بد گفتن و نیک بودنت کاری نیست گر بد باشی و بد نگویی نیکی

1 آن به که دلت زهر بدی پرهیزد گل کار که ارخار بکاری خیزد

2 تو دوست گزین که با تو مهر انگیزد دشمنت زمانه خود هزار انگیزد