الباب الخامس: فی حسن العمل و ما یتضمّنه من المعانی ممّا اطلق علیه اسم الحسن در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی دانم زچه در پی هوا و هوسی

2 خود را زهمه بیشترک می بینی هر دم چو رسن تاب از آن باز پسی

1 در خوی خوش است عیش خوش کز جان است ور عیشی هست غیر ازین سرد آن است

2 با بدخویی تو را جهان تنگ آید خو خوش کن و چشم سوزنی میدان است

1 چون گل به میان خار می باید زیست با دشمن دوست وار می باید زیست

2 خواهی که سخن زپرده بیرون نشود در پردهٔ روزگار می باید زیست

1 از حاصل کار این جهانی کردن می کن ز بهی آنچ توانی کردن

2 بودی چو نبودی و نباشی فردا پیداست که امروز چه دانی کردن

1 گفتن دگر است و آزمودن دگر است وز رشتهٔ خود گره گشودن دگر است

2 گفتی که فلان گفت و فلانی بشنید این جمله حکایت است و بودن دگر است

1 هر چند که هست خار همپایهٔ گل شاید که بود همیشه همسایهٔ گل

2 یک سال برای آن بود دایهٔ گل کآسوده بود دو روز در سایهٔ گل

1 هر چند مرا قصد سلامت باشد در من زهمه خلق ملامت باشد

2 هر یک به هزار فعل بد مشغولند گر من نظری کنم قیامت باشد

1 در مهرهٔ عشق باختن با دگران چون شیر و شکر گداختن با دگران

2 بدخویی چیست؟ جمله خود را بودن خوش خویی چیست؟ ساختن با دگران

1 در دیدهٔ دیده دیدهٔ دیده بپوش تا زهر تو قند گردد و نیش تو نوش

2 یک بودهٔ دیده و بنهاده دو گوش بینایی مکن دیده و گویای خموش (؟)

1 خواهی که تو را هرآنچ نیکوست بود بدخواه تو جمله بی پی و پوست بود

2 چون بر خلقیت سروری داد خدای آن کن که به طبعت همه کس دوست بود