نفس تو و خوی بد اگر برگردد از اوحدالدین رباعی 37
1. نفس تو و خوی بد اگر برگردد
مقصود دو عالمت میسّر گردد
در مهرهٔ عشق باختن با دگران از اوحدالدین رباعی 38
1. در مهرهٔ عشق باختن با دگران
چون شیر و شکر گداختن با دگران
ای دوست اگر بهشت را داری دوست از اوحدالدین رباعی 39
1. ای دوست اگر بهشت را داری دوست
یک نکته بیاموز که آن سخت نکوست
می باید ساختن گرت برگ صفاست از اوحدالدین رباعی 40
1. می باید ساختن گرت برگ صفاست
با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست
او را خواهی دل به غمش یکتو کن از اوحدالدین رباعی 41
1. او را خواهی دل به غمش یکتو کن
از بد ببُر و هر چه کنی نیکو کن
هر چند که هست خار همپایهٔ گل از اوحدالدین رباعی 42
1. هر چند که هست خار همپایهٔ گل
شاید که بود همیشه همسایهٔ گل
هر چند مرا قصد سلامت باشد از اوحدالدین رباعی 43
1. هر چند مرا قصد سلامت باشد
در من زهمه خلق ملامت باشد
هرگه که نظر از سر سودات افتد از اوحدالدین رباعی 44
1. هرگه که نظر از سر سودات افتد
لابد حرکتهات نه برجات افتد
از عالم دل اگر نشانی بدهیم از اوحدالدین رباعی 45
1. از عالم دل اگر نشانی بدهیم
خود را زهمه غمان امانی بدهیم
اندر ره عشق هر که دارد گذری از اوحدالدین رباعی 46
1. اندر ره عشق هر که دارد گذری
با خود نکند به هیچ وجهی نظری
ای رای تو مردمی و احسان کردن از اوحدالدین رباعی 47
1. ای رای تو مردمی و احسان کردن
خوی تو مراعات غریبان کردن
زان پیش که من شیفته رسوا گردم از اوحدالدین رباعی 48
1. زان پیش که من شیفته رسوا گردم
وندر مجلس چو نقل رسوا گردم