الباب الخامس: فی حسن العمل و ما یتضمّنه من المعانی ممّا اطلق علیه اسم الحسن در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای دل باید که تو جفاکش باشی خاک پی خلق را تو مفرش باشی

2 در وقت خوشی هم کسی خوش باشد باید که به وقت ناخوشی خوش باشی

1 هر کاو به جمال سروری مشتاق است سرمایهٔ او مکارم الاخلاق است

2 استحقاقی است سروری را بر او مردم داری دلیل استحقاق است

1 در خوی خوش است عیش خوش کز جان است ور عیشی هست غیر ازین سرد آن است

2 با بدخویی تو را جهان تنگ آید خو خوش کن و چشم سوزنی میدان است

1 خوی خوش تو بهار و باغ تو بس است علم و عملت چشم و چراغ تو بس است

2 ور زانک نعوذ بالله این وصف تو نیست محرومی ازین صفات داغ تو بس است

1 تا ظن نبری که شاهدی روی خوش است یا راحت جان عاشقان بوی خوش است

2 گر می خواهی عیش خوش اندر دو جهان خوشخویی کن که عیش خوشخوی خوش است

1 گر قرب خدا می طلبی خوش خو باش وندر حق جمله خلق نیکو گو باش

2 خواهی که چو صبح صادق القول شوی خورشید صفت با همه کس یک رو باش

1 نفس تو و خوی بد اگر برگردد مقصود دو عالمت میسّر گردد

2 هرگه که تو آفتاب گردی به صفت از نور تو سنگ لعل و گوهر گردد

1 در مهرهٔ عشق باختن با دگران چون شیر و شکر گداختن با دگران

2 بدخویی چیست؟ جمله خود را بودن خوش خویی چیست؟ ساختن با دگران

1 ای دوست اگر بهشت را داری دوست یک نکته بیاموز که آن سخت نکوست

2 خلق خوش تو تو را رساند به بهشت تنگی و فراخی بهشت تو ازوست

1 می باید ساختن گرت برگ صفاست با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست

2 با آتش و آب و باد باید بودن وندر حرکت چو گرد برباید خاست