از خامشی ام جان یه سخن می سوزد از عرفی رباعی 85
1. از خامشی ام جان یه سخن می سوزد
وز بی خودیم نقش وطن می سوزد
عشق تو خرابات نشین می باشد از عرفی رباعی 86
1. عشق تو خرابات نشین می باشد
کوی تو بهشت عقل و دین می باشد
دردا که اجل رسید و درمان نرسید از عرفی رباعی 87
1. دردا که اجل رسید و درمان نرسید
توفیق به غور شور بختان نرسید
از زهر ستیزه خوی او می شویند از عرفی رباعی 88
1. از زهر ستیزه خوی او می شویند
از چشمهٔ حسن روی او می شویند
وقت است که یاران به گلستان ریزند از عرفی رباعی 89
1. وقت است که یاران به گلستان ریزند
گل های نشاط در گریبان ریزند
در سردی یخ بند که لرزد خورشید از عرفی رباعی 90
1. در سردی یخ بند که لرزد خورشید
خون بسته شود چون بقم در رگ بید
شاهی که فلک هم گهر او نشود از عرفی رباعی 91
1. شاهی که فلک هم گهر او نشود
سنجیدن او به سعی بازو نشود
عرفی دل و طبع تو ستمگار مباد از عرفی رباعی 92
1. عرفی دل و طبع تو ستمگار مباد
نیش تو به سینهٔ کس کار مباد
آن کس که ز راه نفسم بسته کند از عرفی رباعی 93
1. آن کس که ز راه نفسم بسته کند
دل را ز هجوم داغ گل دسته کند
شاها نفسم باغ ثنا خواهد شد از عرفی رباعی 94
1. شاها نفسم باغ ثنا خواهد شد
عمر تو گلستان بقا خواهد شد
ای ملک غمت هر چه فرازست و فرود از عرفی رباعی 95
1. ای ملک غمت هر چه فرازست و فرود
وز تیغ تو چاک صبر را جوش وجود
جمعی ز کتاب سخنت می جویند از عرفی رباعی 96
1. جمعی ز کتاب سخنت می جویند
جمعی ز گل و نسترنت می جویند