قصیده‌ها عرفی شیرازی

1 چهره پرداز جهان رخت کشد چون بجمل شب شود نیمرخ و روز شود مستقبل

2 چشم شب تنگ شود دایره مردمکش دیده روز بتدریج برآید احول

3 مردم دیده آن ژاله و گرما بصفت بیضه دیده این روغن و دیبا بمثل

4 خون سودایی شب زائد و فاسد گردد لاجرم نشتر روزش بگشاید اکحل

1 تبارک الله از این آسمان شتاب کرنگ که نعل آینه رنگش ندیده رنگ درنگ

2 اگر بساحت میدان او در آید غم وگر گشاده شود از هجوم غم دل تنگ

3 در این هوس که رود همعنان او نفسی شبانه روز زند شاطر سپهر شلنگ

4 جهنده ای که بگاه جهندگی شاید که جوهر تنش آید برون ز جامه تنگ

1 تابازم از وصال جدا کرد روزگار با روزگار شوق چها کرد روزگار

2 آن دست را که بر نفکندی حجاب وصل بند قبای هجر گشا کرد روزگار

3 آن جنس های فتنه که در شهر غم خرید قحط متاع بود ، عطا کرد روزگار

4 آن چشمه های زهر که در باغ فتنه بود درکار بیخ مهر گیا کرد روزگار

1 داورا! سال نوت محفل طراز سور باد تهنیت گویان عامت قیصر و فغفور باد

2 تا ازل سال کهن برگشته بهر تهنیت جملگی در ساحت سال نوت محصور باد

3 از در دروازه نوروز تا میدان عید هم چنین آرایش بازار عمرت سور باد

4 میرابوالفتح آفتاب اوج عزت نام توست این مبارک نام یارب تا ابد مذکور باد

1 این بارگاه کیست که گویند بی هراس کای اوج عرش سطح حضیض ترا مماس

2 منقار بند کرده ز سستی هزار جا تا اولین دریچه آن طایر قیاس

3 آورده گوشوار مرصع بهدیه عرش کز وی علوشان بستاند بالتماس

4 نی سایه اش لباس ببر کرده از علو نی کرده نور مهر زر اندودیش لباس

1 زهر گلی که هوای دلم نقاب گشاد فلک بگلشن حسرت نوشت و داد بباد

2 هرآن گره که در آن نقد مدعا بستند بدامن طلب مدعی نهاد گشاد

3 زمانه غیر الم نامه نیست تصنیفش دلم ز صفحه فهرست بر گرفته سواد

4 مخند اگر بفسون زمانه دل بستم نه بهترم ز سلیمان که تکیه زد بر باد

1 هر سوخته جانی که بکشمیر درآید گر مرغ کباب است که با بال پر آید

2 بنگر که زفیضش بشود گوهر یکتا جاییکه خزف گر رود آنجا گهر آید

3 وآنگه بچنین فصل که در ساحت گلزار از لطف هوا چاشت نسیم سحر آید

4 از بلبل خاموش دل باغ گرفته است او را چه گنه محمل گل دیر ترآمد

1 نه شهد لطف کزوکام جان شود شیرین نه وعده ای که گلوی گمان شود شیرین

2 فغان ز زهر فروشنده غمزه اش کز او ز جوش جان در و بام دکان شود شیرین

3 کسی که از هوس نوشخند او میرد بکام ماتمیانش فغان شود شیرین

4 دمی که شوق لب او دلم بجوش آرد ز ناله ام دهن آسمان شود شیرین

1 ای شب هجر تو در دیده خورشید سبل چشم روح القدس از شوق جمالت احول

2 مژه برهم نزدم دوش که در بیت حزن تا صبا حم در دل کوفت تمنای اجل

3 از دل و دامن آلوده در یأس مزن دجله عفو باینها نشود مستعمل

4 بعذاب ابدی دل نگذارد غم دوست این نه مومیست کز آتش بکند ترک عسل

1 از در دوست چگویم بچه عنوان رفتم همه شوق آمده بودم همه حرمان رفتم

2 بس بدیوار زدم سر،که در این کوچه تنگ آمدم مست و سراسیمه و حیران رفتم

3 رفتم از کوی تو لب تشنه بگلگون سرشک نیک رفتم که نه افتان و نه خیزان رفتم

4 دل و دین و خرد و هوش و زبان بازم ده تا بگویم ز در دوست بسامان رفتم