قصیده‌ها عرفی شیرازی

1 ای مرتفع ز نسبت جود تو شان علم کلک گهر فشان تور طب اللسان علم

2 ای ساکنان مصر معانی بحسن عقل نادیده یوسفی چو تو درکاروان علم

3 سلطان دین علی که زشست کمال اوست هرناوکی که یافت گشاد از کمان علم

4 جیب و کنار عقل ز گوهر لبالب است تا باز کرده ای لب گوهر فشان علم

1 من کیستم آن سالک کونین مسیرم کز بیخته جوهر قدس است خمیرم

2 در صفحه تصویر جلال است مثالم در پرده تقدیر محال است نظیرم

3 چون حسن کشد جام صفا رنگ شرابم چون عشق دهد رنگ جبین آب زریزم

4 در قامت عاشق شکن آموز کمانم در غمزه معشوق گشایش ده تیرم

1 گر سر بصحبت گل و سوسن در آورم دست چمن گرفته بمسکن در آورم

2 با های و هوی ناله کنم راه شوق طی باشد که هول در دل رهزن درآورم

3 گر طاعت صنم برم از خانقه بدیر زنار را بطعن برهمن در آورم

4 شرم دروغ بین که زبان فصیح را در گفتگوی نطق تو الکن در آورم

1 ای طعن فلک نوشته برسم وی زلف صبا بریده از دم

2 ای در بر توسن فلک شوخ ز آنگونه که پیش شعله هیزم

3 بر غنچه سبکروی وی بدانسان کش خنده نزاید از تبسم

4 نازی بلب فسانه پرداز ز آنگونه که نشکنی تکلم

1 چیست آن جوهر هدایت فن آسمان مولد و زمین مسکن

2 شوخ آیینه روی روشندل رند ژولیده موی تر دامن

3 سوزش در حراست رشته رشته اش درسیاست سوزن

4 گردنش تا بفرق سیمابی سیم ساق است پای تا گردن

1 نه شهد لطف کزوکام جان شود شیرین نه وعده ای که گلوی گمان شود شیرین

2 فغان ز زهر فروشنده غمزه اش کز او ز جوش جان در و بام دکان شود شیرین

3 کسی که از هوس نوشخند او میرد بکام ماتمیانش فغان شود شیرین

4 دمی که شوق لب او دلم بجوش آرد ز ناله ام دهن آسمان شود شیرین

1 صبحدم چون در دمد دل صور شیون زای من آسمان صحن قیامت گردد از غوغای من

2 گوش اهل آسمان و حلقه ماتم یکی است شیونم تا برکشد آهنک هایا های من

3 مصر ویران کرد و رو در وادی ایمن نهاد رود نیل شوق یعنی گریه موسای من

4 زان دل شوریده را بر تارک خود می نهم کاشیان مرغ مجنون شد دل شیدای من

1 عادت عشاق چیست مجلس غم داشتن حلقه شیون زدن ماتم هم داشتن

2 بر سر عمان درد موج حلاوت زدن بر در میدان دل فوج ستم داشتن

3 حمد غم و نعت درد بر لب دل دوختن شهر دل و باغ جان وقف الم داشتن

4 نغمه داود را از لب شیون زدن آتش نمرود را باغ ارم داشتن

1 ز تاب شعشعه مهر سایه بهر پناه سزد که بگسلد از شخص و پیش گیرد راه

2 فروغ مهر بتفتیدگی چنان گردید که شعله برسر خود زد زدود دل خرگاه

3 شود برشته چو ماهی درون روغن گرم چو عکس ماه نوافتد دراین هوا بمیاه

4 ز همرهی صبا پرتو شهاب دهد ز بسکه تاب هوا برفروخت گونه کاه

1 ز فیض گلشن روی تو چون شود آگاه که سوزد آتش حسن تو بال مرغ نگاه

2 چه سود از اینکه ز شوق لبت شدم همه جان چنین که آتش سودای دل بود جانکاه

3 بروی رحم به آنگونه بسته ای در دل که شوق کشتن من در دلت ندارد راه

4 چو گیری آینه در کف ز شوق عارض خویش ازآن کرشمه نرگس وز آن فریب نگاه