رباعیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 هر چند بهشت صد کرامت دارد مرغ و می و حور سرو قامت دارد

2 ساقی بده این بادهٔ گلرنگ به نقد کان نسیهٔ او سر به قیامت دارد

1 بیم است که در بیخودی افسانه شوم وانگشت نمای خویش و بیگانه شوم

2 ای عقل فضول میدهد زحمت من ناگاه ز دست عقل دیوانه شوم

1 در کوچهٔ فقر گوشه‌ای حاصل کن وز کشت حیات خوشه‌ای حاصل کن

2 در کهنه رباط دهر غافل منشین راهی پیش است توشه‌ای حاصل کن

1 ای بر دل هرکس ز تو آزار دگر بر خاطر هر کسی ز تو بار دگر

2 رفتی به سفر عظیم نیکو کردی آن روز مبادا که تو یک بار دگر

1 نه یار نوازد بکرم یک روزم نه بخت که بر وصل کند پیروزم

2 چون شمع برابر رخش گه گاهی از دور نگه می‌کنم و میسوزم

1 دل سیر شد از غصهٔ گردون خوردن وز دست ستم سیلی هر دون خوردن

2 تا چند چو نای هر نفس ناله زدن تا کی چو پیاله دمبدم خون خوردن

1 ای دل پس از این انده بیهوده مخور زین پیش غم بوده و نابوده مخور

2 جان میده وداد طمع و حرص مده غم میخور و نان منت آلوده مخور

1 امشب من و چنگیی و معشوقهٔ چست بودیم به عیش و عهد کردیم درست

2 ساقی ز بلور ناب بر روی زمین میکشت عقیق و لؤلؤتر میرست

1 عشق تو مرا چو خاک ره خواهد کرد خال تو مرا حال تبه خواهد کرد

2 زلف تو مرا به باد بر خواهد داد چشم تو مرا خانه سیه خواهد کرد

1 ای دل پس از این غصهٔ ایام مخور جز نی مطلب همدم و جز جام مخور

2 مرسوم طمع مدار و تشریف مپوش ادرار قلم بر نه و انعام مخور