رباعیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 این شمع که شب در انجمن می‌خندد ماند بگلی که در چمن می‌خندد

2 هر شب که به بالین من آید تا روز میسوزد و بر گریهٔ من می‌خندد

1 هر چند بهشت صد کرامت دارد مرغ و می و حور سرو قامت دارد

2 ساقی بده این بادهٔ گلرنگ به نقد کان نسیهٔ او سر به قیامت دارد

1 تا یار برفت صبر از من برمید وز هر مژه‌ام هزار خونابه چکید

2 گوئی نتوانم که ببینم بازش «تا کور شود هر آنکه نتواند دید»

1 ای شعله‌ای از پرتو رویت خورشید رویم ز غمت زرد شد و موی سفید

2 از وصل تو هر که بود در جمله جهان بر داشت نصیبی و من خسته امید

1 فکری که بر آن طبع روان می‌گذرد شرحش ز معانی و بیان می‌گذرد

2 شعر تو چرا نازک و شیرین نبود آخر نه بدان لب و دهان می‌گذرد

1 آن زلف که بر گوشهٔ غلطاق نهاد صد داغ جفا بر دل عشاق نهاد

2 بر چهرهٔ او چو طاق ابرویش دید مه خوبی روی خویش بر طاق نهاد

1 درویش که می خورد به میری برسد ور روبهکی خورد به شیری برسد

2 گر پیر خورد جوانی از سر گیرد ور زانکه جوان خورد به پیری برسد

1 من ترک شراب ناب نتوانم کرد خمخانهٔ خود خراب نتوانم کرد

2 یک روز اگر بادهٔ صافی نخورم ده شب ز خمار خواب نتوانم کرد

1 آن خور که ازو قوت روح افزاید یعنی می گل‌گون که فتوح افزاید

2 من بندهٔ آنکه در شبانگاه خورد من چاکر آن که در صبوح افزاید

1 جان قصهٔ آن ماه سخنگو گوید دل کام روان زان لب دلجو جوید

2 گر عکس رخش بر چمن افتد روزی از خاک همه لالهٔ خود رو روید