رباعیات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 دل سیر شد از غصهٔ گردون خوردن وز دست ستم سیلی هر دون خوردن

2 تا چند چو نای هر نفس ناله زدن تا کی چو پیاله دمبدم خون خوردن

1 در کوچهٔ فقر گوشه‌ای حاصل کن وز کشت حیات خوشه‌ای حاصل کن

2 در کهنه رباط دهر غافل منشین راهی پیش است توشه‌ای حاصل کن

1 از کار جهان کرانه خواهم کردن رو در می و در مغانه خواهم کردن

2 تا خلق جهان دست بدارند ز من دیوانگیی بهانه خواهم کردن

1 گفتم صنما شدم به کام دشمن زان غمزهٔ شوخ و طرهٔ مرد افکن

2 گفت آنچه ز چشم و زلف من بر تو گذشت ای خانه سیه چرا نگفتی با من

1 بر هیچ کسم نه مهر مانده است نه کین یک باره بشسته دست از دنیی و دین

2 در گوشه نشسته‌ام به فسقی مشغول هرگز که شنیده فاسق گوشه‌نشین

1 ای دل بگزین گوشه‌ای از ملک جهان زین شهر بدان شهر مرو سرگردان

2 همچون مردان موزه بکن خیمه بسوز با چادر و موزه چند گردی چو زنان

1 از دل نرود شوق جمالت بیرون وز سینه هوای زلف و خالت بیرون

2 این طرفه که با این همه سیلاب سرشگ از دیده نمیرود خیالت بیرون

1 ای رای تو ترجمان تقدیر شده تیغ تو چو خورشید جهانگیر شده

2 همچون ترکش دشمن جاهت بینم آویخته و شکم پر از تیر شده

1 در درد سرم زین دل سودا پیشه کو را نبود به جز تمنی پیشه

2 پیرانه سرش آرزوی برنائی است فریاد از این پیرک برنا پیشه

1 ای آنکه به جز تو نیست فریادرسی غیر از کرمت نداد کس داد کسی

2 کار من مستمند بیچاره بساز کان بر تو به هیچ آید و برماست بسی