خوشا آبِ انگور در آبگینه از نزاری غزل 1109
1. خوشا آبِ انگور در آبگینه
چو سیمابِ لرزان درونِ قنینه
دلم بر آتشِ هجران بسوخت زار اندوه از نزاری غزل 1110
1. دلم بر آتشِ هجران بسوخت زار اندوه
رخم به خونِ جگر کرد لاله‌زار اندوه
هر کجا برفکند قامتِ جانان سایه از نزاری غزل 1111
1. هر کجا برفکند قامتِ جانان سایه
گوهر از سنگ برآرد اثرِ آن سایه
نگاه می‌کنم از هر چه آفرید خدای از نزاری غزل 1112
1. نگاه می‌کنم از هر چه آفرید خدای
مرا سه چیز خوش آمد درین بهشت سرای
ای به خورد و خواب قانع هم‌چو حیوان از غذای از نزاری غزل 1113
1. ای به خورد و خواب قانع هم‌چو حیوان از غذای
یک نفس زین چارچوبِ طبعِ حیوانی برآی
که می‌برد خبر از من بدان جهان آرای از نزاری غزل 1114
1. که می‌برد خبر از من بدان جهان آرای
که زینهار تو و عهدِ من برایِ خدای
روی زیبا به تو گفتم که میارای میارای از نزاری غزل 1115
1. روی زیبا به تو گفتم که میارای میارای
فتنه بر فتنه منه حُسن میفزای میفزای
غم نخواهم خورد گر دنیا سرآید گو سرآی از نزاری غزل 1116
1. غم نخواهم خورد گر دنیا سرآید گو سرآی
مطربا خوش می‌زن و خوش می‌‌خور و خوش می‌سرای
گر هیچ به کویِ ما کنی رای از نزاری غزل 1117
1. گر هیچ به کویِ ما کنی رای
بر خانه ی چشم ما فرود آی
به مزدِ جان خود بر من ببخشای از نزاری غزل 1118
1. به مزدِ جان خود بر من ببخشای
دمی در کلبه ی احزان ما آی
چیست آن پای‌بندِ دست گشای از نزاری غزل 1119
1. چیست آن پای‌بندِ دست گشای
عقل فرتوت و عشق سحرنمای
دل شکسته ی ما را رعایتی فرمای از نزاری غزل 1120
1. دل شکسته ی ما را رعایتی فرمای
به پرسشی چه شود الله الله از سرِ پای