از نَفَس دوست شد مریمِ جان حامله از نزاری غزل 1097
1. از نَفَس دوست شد مریمِ جان حامله
معتقد و اعتراف معترض و ولوله
زهی از عنبر سارا نغوله از نزاری غزل 1098
1. زهی از عنبر سارا نغوله
کمندست آن که داری یا نغوله
غلام ساقیِ خویشم که از شرابِ شبانه از نزاری غزل 1099
1. غلام ساقیِ خویشم که از شرابِ شبانه
ز بامداد کند چشمة حیات روانه
گران‌جانی مکن یارا مشو در خوابِ مستانه از نزاری غزل 1100
1. گران‌جانی مکن یارا مشو در خوابِ مستانه
چو بانگِ صبح بشنیدی سبک برخیز مردانه
مسلمانان دگرباره به کوی افتادم از خانه از نزاری غزل 1101
1. مسلمانان دگرباره به کوی افتادم از خانه
ندانم تا چه بودستم که نه خویشم نه بیگانه
غریبا گر خبر داری ز خانه از نزاری غزل 1102
1. غریبا گر خبر داری ز خانه
فرود آی و مکن چندین بهانه
تا قدم در ره مردان ننهی مردانه از نزاری غزل 1103
1. تا قدم در ره مردان ننهی مردانه
لافِ مردی مزن ای خواجه ی نافرزانه
میان من و دوست چون شد یگانه از نزاری غزل 1104
1. میان من و دوست چون شد یگانه
نماند به جز دوست کس در میانه
منم آن زاهد دورِ زمانه از نزاری غزل 1105
1. منم آن زاهد دورِ زمانه
که باشم ساکنِ خمّارخانه
سگالی هست ما را در میانه از نزاری غزل 1106
1. سگالی هست ما را در میانه
که می‌باید شدن با او روانه
ای یار برون شو از میانه از نزاری غزل 1107
1. ای یار برون شو از میانه
تا باز بدو شوی یگانه
تو مرا هم‌نفسِ دیرینه از نزاری غزل 1108
1. تو مرا هم‌نفسِ دیرینه
من همان احمدکِ پارینه