باز آمده ای سری در آشفته از نزاری غزل 1073
1. باز آمده ای سری در آشفته
ترک همه نام و ننگ خود گفته
نکرده از دو عالم دست کوته از نزاری غزل 1074
1. نکرده از دو عالم دست کوته
قدم نتوان زدن با سالک ره
ای نازنین بی موجبی در خون ما رفتن که چه از نزاری غزل 1075
1. ای نازنین بی موجبی در خون ما رفتن که چه
ناکرده جرمی هر زمان با ما در آشفتن که چه
در ده علی الصباح به دفعِ خمار باده از نزاری غزل 1076
1. در ده علی الصباح به دفعِ خمار باده
جانم زتشنگی به لب آمد بیار باده
بر دوستی تو می خورم باده از نزاری غزل 1077
1. بر دوستی تو می خورم باده
وز غایت شوق در خود افتاده
ساقی میِ شوق ناک در ده از نزاری غزل 1078
1. ساقی میِ شوق ناک در ده
بر سرکش و ده به دست و سر ده
بر کوچه ی او خواهم یک بار گذر کرده از نزاری غزل 1079
1. بر کوچه ی او خواهم یک بار گذر کرده
ور شهر وجود خود اوباش به در کرده
ای به دیدار تو جانم آرزومند آمده از نزاری غزل 1080
1. ای به دیدار تو جانم آرزومند آمده
پای تا سر همچو زلفت بند در بند آمده
دوش بازم قاصدی از حضرت یار آمده از نزاری غزل 1081
1. دوش بازم قاصدی از حضرت یار آمده
نی غلط کردم کدامین دوش هم‌وار آمده
یار می باید که باشد چست و چالاک آمده از نزاری غزل 1082
1. یار می باید که باشد چست و چالاک آمده
آری آری این بیان در عین لولاک آمده
ماییم و جانی بر دهان از جور هجران آمده از نزاری غزل 1083
1. ماییم و جانی بر دهان از جور هجران آمده
نی سهو گفتم جان به لب بر بوی جانان آمده
مسیح اگر به نفس کرد مرده‌ای زنده از نزاری غزل 1084
1. مسیح اگر به نفس کرد مرده‌ای زنده
بیا که مرده به می زنده می کند بنده