کیست کآرد به من از دوست پیامی نا گاه از نزاری غزل 1061
1. کیست کآرد به من از دوست پیامی نا گاه
زنده گرداندم از رایحه ی روح الله
برفکن برقع از آن رویِ چو ماه از نزاری غزل 1062
1. برفکن برقع از آن رویِ چو ماه
تا به ماهت کنم از دور نگاه
هر که را مهرِ تو در دل نبود بی جان به از نزاری غزل 1063
1. هر که را مهرِ تو در دل نبود بی جان به
وان که جز عشقِ تو اش کیش بود قربان به
مرا هاتفی داد ناگاه توبه از نزاری غزل 1064
1. مرا هاتفی داد ناگاه توبه
بگو گفت استغفرالله توبه
تا شود از پیش ماه پرده برانداخته از نزاری غزل 1065
1. تا شود از پیش ماه پرده برانداخته
خیز به یک چاره کن چار ه ی ما ساخته
ای به دعوی خویشتن را مرد معنی ساخته از نزاری غزل 1066
1. ای به دعوی خویشتن را مرد معنی ساخته
وآن گه از دعوی و معنی ذره ای نشناخته
ای مرا در آتش هجران سراپا سوخته از نزاری غزل 1067
1. ای مرا در آتش هجران سراپا سوخته
بعد ازین چیزی نماند از من بتا ناسوخته
لبت چشمه و خضر گردش نشسته از نزاری غزل 1068
1. لبت چشمه و خضر گردش نشسته
نبات است کز طرف کوثر برسته
این منم خود را چنین در دست غم بگذاشته از نزاری غزل 1069
1. این منم خود را چنین در دست غم بگذاشته
پای مال محنت و جور و ستم بگذاشته
هستم ز جام عشقت مست و خراب گشته از نزاری غزل 1070
1. هستم ز جام عشقت مست و خراب گشته
تن تاب مهر داده دل خون ناب گشته
این بار شد از دستم کار دل سرگشته از نزاری غزل 1071
1. این بار شد از دستم کار دل سرگشته
اکنون منم و چشمی در خون دل آغشته
زلف تو چون چشم مست تاب گرفته از نزاری غزل 1072
1. زلف تو چون چشم مست تاب گرفته
آتش رخساره ی تو آب گرفته