صبح دم خیز من النوم الصّلات از نزاری غزل 96
1. صبح دم خیز من النوم الصّلات
چون برآمد بر کفم نه هات هات
چون دردمند به حیّ علی الصّلات از نزاری غزل 97
1. چون دردمند به حیّ علی الصّلات
ساقی به دست من ده سرمایه ی حیات
گر گذر کردی بتِ ما بر دیارِ سومنات از نزاری غزل 98
1. گر گذر کردی بتِ ما بر دیارِ سومنات
توبه کردی بت پرست از سجده ی عزّی ولات
دوستان با جگرِ تشنه رسید آب حیات از نزاری غزل 99
1. دوستان با جگرِ تشنه رسید آب حیات
کوریِ مدّعیان را به محمّد صلوات
یاد باد آن شب که خوش کردم شبت از نزاری غزل 100
1. یاد باد آن شب که خوش کردم شبت
گر چه ناخوش کرده بد آن شب تبت
دوش برقع ز روی باز انداخت از نزاری غزل 101
1. دوش برقع ز روی باز انداخت
گفت باید مرا به من بشناخت
مبصّری که تواند خس از گهر بشناخت از نزاری غزل 102
1. مبصّری که تواند خس از گهر بشناخت
به عشق عشق و خرد را ز یک دگر بشناخت
چه باشد ار دهدم روزگار چندان بخت از نزاری غزل 103
1. چه باشد ار دهدم روزگار چندان بخت
که روی دوست ببینم، دریغ کو آن بخت
که دیده‌ای که چو من در فراق یار بسوخت از نزاری غزل 104
1. که دیده‌ای که چو من در فراق یار بسوخت
بسوخت آتش هجران مرا و زار بسوخت
آتش سودای تو جانم بسوخت از نزاری غزل 105
1. آتش سودای تو جانم بسوخت
یک شررش هر دو جهانم بسوخت
تو را تا با تو باشد چون و چندت از نزاری غزل 106
1. تو را تا با تو باشد چون و چندت
نباشد راه درویشی پسندت
همنشین درد باید شد چو درمان بایدت از نزاری غزل 107
1. همنشین درد باید شد چو درمان بایدت
ترک جان باید گرفت ار وصل جانان بایدت