صبح دم خیز من النوم از حکیم نزاری قهستانی غزل 96
1. صبح دم خیز من النوم الصّلات
چون برآمد بر کفم نه هات هات
چون دردمند به حیّ از حکیم نزاری قهستانی غزل 97
1. چون دردمند به حیّ علی الصّلات
ساقی به دست من ده سرمایه ی حیات
گر گذر کردی بتِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 98
1. گر گذر کردی بتِ ما بر دیارِ سومنات
توبه کردی بت پرست از سجده ی عزّی ولات
دوستان با جگرِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 99
1. دوستان با جگرِ تشنه رسید آب حیات
کوریِ مدّعیان را به محمّد صلوات
یاد باد آن شب که از حکیم نزاری قهستانی غزل 100
1. یاد باد آن شب که خوش کردم شبت
گر چه ناخوش کرده بد آن شب تبت
دوش برقع ز روی از حکیم نزاری قهستانی غزل 101
1. دوش برقع ز روی باز انداخت
گفت باید مرا به من بشناخت
مبصّری که تواند از حکیم نزاری قهستانی غزل 102
1. مبصّری که تواند خس از گهر بشناخت
به عشق عشق و خرد را ز یک دگر بشناخت
چه باشد ار دهدم از حکیم نزاری قهستانی غزل 103
1. چه باشد ار دهدم روزگار چندان بخت
که روی دوست ببینم، دریغ کو آن بخت
که دیده‌ای که از حکیم نزاری قهستانی غزل 104
1. که دیده‌ای که چو من در فراق یار بسوخت
بسوخت آتش هجران مرا و زار بسوخت
آتش سودای تو جانم از حکیم نزاری قهستانی غزل 105
1. آتش سودای تو جانم بسوخت
یک شررش هر دو جهانم بسوخت
تو را تا با تو باشد از حکیم نزاری قهستانی غزل 106
1. تو را تا با تو باشد چون و چندت
نباشد راه درویشی پسندت
همنشین درد باید از حکیم نزاری قهستانی غزل 107
1. همنشین درد باید شد چو درمان بایدت
ترک جان باید گرفت ار وصل جانان بایدت