قیامت است سفر کردن از دیار حبیب از نزاری غزل 85
1. قیامت است سفر کردن از دیار حبیب
مرا همیشه قضا را قیامت است نصیب
زهی قدر من گر وصال حبیب از نزاری غزل 86
1. زهی قدر من گر وصال حبیب
دگر باره روزی شود عن قریب
بیمار عشق را چه مداوا کند طبیب از نزاری غزل 87
1. بیمار عشق را چه مداوا کند طبیب
تعلیم عاقلانه مده گو مرا ادیب
به وعده مده بیش از اینم فریب از نزاری غزل 88
1. به وعده مده بیش از اینم فریب
که نازک دلان را نباشد شکیب
ای شب هجران تو روز حسیب از نزاری غزل 89
1. ای شب هجران تو روز حسیب
زهره ی شیران بچکد زین نهیب
ای باغبان سماع کن آواز عندلیب از نزاری غزل 90
1. ای باغبان سماع کن آواز عندلیب
رحم آر بر دل گله پرداز عندلیب
ز من سرگشته در کویِ خرابات از نزاری غزل 91
1. ز من سرگشته در کویِ خرابات
چه می خواهند اصحابِ کرامات
چون لبت مصرکی خیزد نبات از نزاری غزل 92
1. چون لبت مصرکی خیزد نبات
کز نباتت می چکد آبِ حیات
یک بوسه زان دو شکَرِ شیرین تر از نبات از نزاری غزل 93
1. یک بوسه زان دو شکَرِ شیرین تر از نبات
ارزد به نزد من به همه ملکِ کاینات
گرم زمانه دهد از بلای عشق نجات از نزاری غزل 94
1. گرم زمانه دهد از بلای عشق نجات
در فضول نکوبم دگر به هیچ اوقات
ما را ز عشق کی بود ای دل به جانت نجات از نزاری غزل 95
1. ما را ز عشق کی بود ای دل به جانت نجات
روزی که نامِ عشق بر افتد ز کاینات