غزلیات حکیم نزاری قهستانی

1 بسیار عمرها و بسی روزگارها بگذشت و حکم ها بنگشت از قرارها

2 روز و شب است و سال و مه و جنبش و سکون هر یک مسخرند به تکلیف کارها

3 وضعی نهاده اند ز مبدای کن فکان کان وضع مندرس نشود در هزارها

4 در منجنیق دور بسی چرخ سیر کرد برجی هنوز رخنه نشد زین حصارها

1 جام پر جان کن بیاور ساقیا بین که می گردد سرم چون آسیا

2 طبع را اکسیر می پر می کنم می کنم حاصل از او این کیمیا

3 هم بدین اکسیر حاصل می شود کیمیای معنوی از اسخیا

4 شرب من ام الخبائث کی بود من به پاکی می خورم با ازکیا

1 در خرابات گدایان ز سر ناز میا نشنیدی و ندیدی برو و باز میا

2 زینهار از تو که با ساز مخالف نروی راست می ساز چو بازآیی ناساز میا

3 راه ما تا نکنی قطع مقامات مپوی کوی ما تا نشوی خانه برانداز میا

4 جای در باختگان است و بد انداختگان در مقامرکده بی حرمت و اعزاز میا

1 ای جانِ به لب رسیده بشتاب خود را و مرا به نقد دریاب

2 دل رفت و تو نیز بر سر پای اندیشه نمی کنی در این باب

3 بر نسیه چه اعتبار زنهار در حاصل نقد وقت بشتاب

4 تسلیم شو و ز خود برون آی نزدیک رهی ست تا به بوّاب

1 در سِتر ابر چند توان داشت آفتاب ای رشک آفتاب برافکن ز رخ نقاب

2 خود برگرفته گیر نقاب از جمال خور خفاش چون کند که ندارد توان و تاب

3 گر ذره ای ز نور تجلی کند ظهور همچون کلیم کار ببازی مکن شتاب

4 گردون تراب بر سر آن تیره بخت کرد کز دست داد دامن اولاد بوتراب

1 غذا چون کنم دردی از آفتاب موافق تر الحق می از آفتاب

2 بیا ساقیا ساغری ده به من که عکسش بریزد خوی از آفتاب

3 سر خشک مغز پر آشوب من به می گرم کن تا کی از آفتاب

4 خیالم ز ماه قدح لمحه یی جدا نیست همچون فی از آفتاب

1 یاد آن شبها که بودی در کنارم آفتاب بر لبم یاقوت لب در جام می لعل مذاب

2 هر چه مستظهر به تشریف حضورش گشتمی کنج من چون کلبة عطار کردی مستطاب

3 در خرامیدی به حسن و بذله در دادی به لطف تازه بنشستی و خوش از رخ برافکندی نقاب

4 آفتابی دیدمی بالای سرو سیم بر خرمنی گل دیدمی در زیر کافوری حجاب

1 دوش می دیدم که بودی در کنارم آفتاب داشتی بر کف گرفته تا به لب جام شراب

2 دوستکامی خورد و بر دستم نهاد و بوسه داد گفت امشب از لبم انصاف خواه و کام یاب

3 گاه از خورشید چون خفاش حیران بودمی گاه همچون ذره در هم رفته از بس اضطراب

4 گاه سر بنهادمی بر پاش همچون دامنش گاه بر پیچیدمی زلفش به گردن چون طناب

1 ای در نقاب حسن نهان کرده آفتاب خطّی بر آفتاب کشیده ز مشک ناب

2 آتش فکنده در جگر لاله عارضت وز برگ نسترن بر و رویت ببرده آب

3 باد صبا ز بوی عرقچین نازکت چون روضه از روایح فردوس مستطاب

4 لاله ز غیرت رخ گل گون تو به داغ سنبل ز رشک گیسوی مفتول توبه تاب

1 آدینه مست مرا دید محتسب خراب می آمدم برون ز خرابات مست بی نقاب

2 آغاز کرد بی هده گفتن کی ای فلان از چون تویی خطاست چنین کار ناصواب

3 آدینه چون به مجلس واعظ نیامدی نشنیدی از خطیب که چون می کند خطاب

4 ای فارغ از بهشت نمی بایدت نعیم وی غافل از جحیم نمی ترسی از عقاب