غزلیات حکیم نزاری قهستانی

1 چه شود گر بپذیری من تر دامن را خشک مغزی ، خرفی ، ساده دلی چون من را

2 جان دریغ از تو ندارم اگرم راه دهی چه محل در صف عشاق نهد دل تن را

3 هم دل ماست که بر ما به ستم می گرید مثل این است که هم آهن شکند آهن را

4 با من ای یار اگر یار منی یاری کن نه چو یاری که همه زخم زند هاون را

1 طاقت بار ملامت نبود گردون را وین شرف شیفتگان راست نه هر مادون را

2 من دل سوخته با این همه خامان چه کنم نافه را بوی بود نی جگر پر خون را

3 ماه تا روی مبارک به کسی بنماید بخت مسعود بباید نظر میمون را

4 هر که دیده ست ملامت نکند بر چو منی بنده بودن حرکت های چنان موزون را

1 به زیر طاق دو ابرو ساحرند او را که کرده اند مسخر عموم اردو را

2 مرا به خیره ملامت چی می کند بد گوی چگونه دوست ندارند روی نیکو را

3 به سیل دیده ی من بنگرید اگر خواهید که در عراق تفرج کنید آمو را

4 ندیده اند مگر روی آن بهشت آرای جماعتی که صفت می کنند مینو را

1 مگر صبا برساند سلام یارو را وگرنه با که بگویم حکایت او را

2 چو اعتماد نمانده ست جهل باشد اگر محل راز کنم دوستان بد گو را

3 نه یار با من و نه دل چگونه بی دل و یار توان برید به تکلیف راه اردو را

4 بیا شبی و در آغوش و در کنارم گیر که بیش طاقت ازین نیست بی تو سعدو را

1 وقتی ز ما یاد آمدی هر هفته یی آن ماه را اکنون ملال خاطرش بر ما ببست آن راه را

2 بی جرم غیرت می‌کند ور نیز جرمی کرده ام هم چشم دارم کز کرم بردارد آن اکراه را

3 گر می کشد عین رضا ور نیز می بخشد روا بر خون و مال بندگان حکم است و فرمان شاه را

4 عاشق ببودی جان بده تسلیم گرد و سر بنه دست تصرف زین قبل در جان رسد دل خواه را

1 هرگز مه آزمای دگر آزموده را زیرا محل بوده نباشد نبوده را

2 گر جاهلی ستایش جاهل کند ولی نتوان ستود پیش خرد ناستوده را

3 بر هر کس اعتماد مکن زان که هرزه گوی باور نکن که باز نگوید شنوده را

4 جانش بکاهد ار ندهی رخصتش به گفت نتوان خموش داشت سخن بر فزوده را

1 کیست که چاره ای کند جانِ به لب رسیده را باز به دست ما دهد پایِ دل رمیده را

2 کیست که او خبر کند یار مرا ز حال من تا به دعا مدد دهد یارِ ستم رسیده را

3 هیچ خیال آن پری از نظرم نمی‌رود کاج به خواب دیدمی آن به خیال دیده را

4 تفِّ سمومِ سینه ام تا به خیال کم رسد هر نفس آب می‌زنم صحن سرای دیده را

1 ساقیَکِ ظریف من جامکِ آبگینه را بیش ترَک بده بیا بندگکِ کمینه را

2 زحمتک است هین که شد دردکِ سر ز حد برون کاسَگکی بده کزو راحتک است سینه را

3 نازکک و خوشک بیا خوابک شب ز سر بنه صبح گهک روانه کن قهقهکِ قنینه را

4 بادکِ سخت می وزد کشتیَکِ گران بده خنبکِ بحر سینه کن لنگرکِ سفینه را

1 نظر از جانب ما کن زکات زندگانی را دلی ده باز ما را صدقة جان و جوانی را

2 به بوسی از سرم کردن توانی دفع صفرا را به بویی از دلم بردن توانی ناتوانی را

3 چه بادش گر به دلداری دمی با بی دلی داری نصیحت گوش کن عادت مکن نامهربانی را

4 به دندان می کنم دست از خلافِ وعده های تو نباشد اعتبار الحق حدیث سر زبانی را

1 اگر تو تازه کنی با من آشنایی را بر افکنی ز جهان رسم بی وفایی را

2 ز راه مرحمت آن دم که از وفا گویی بسوز همچو دلم برقع جدایی را

3 اگر چراغ نباشد شبِ وصال چه غم زشمعِ چهره برافروز روشنایی را

4 بیار ای بت ساقی می مغانه که من ز سر به در کنم این خرقة ریایی را