ره نباشد در حریم عشق هر اوباش را از نزاری غزل 25
1. ره نباشد در حریم عشق هر اوباش را
طاقت خورشید ناممکن بود خفاش را
ای پیک مشتاقان بگو این بی دل مشتاق را از نزاری غزل 26
1. ای پیک مشتاقان بگو این بی دل مشتاق را
تا در چمن چون یافتی آن سرو سیمین ساق را
در عشق اعتبار منه صلح و جنگ را از نزاری غزل 27
1. در عشق اعتبار منه صلح و جنگ را
زیرا نشانه ی دگرست این خدنگ را
ساقی بیار از بامداد آن آب آتش رنگ را از نزاری غزل 28
1. ساقی بیار از بامداد آن آب آتش رنگ را
بر هم زن و در هم شکن هم صلح را هم جنگ را
عشق پیدا می کند تنها مرا از نزاری غزل 29
1. عشق پیدا می کند تنها مرا
یار بر در می زند عذرا مرا
مگر حبیب کند چاره عن قریب مرا از نزاری غزل 30
1. مگر حبیب کند چاره عن قریب مرا
در این مرض چه مداوا کند طبیب مرا
تا می نمی خورم غمِ دل می خورد مرا از نزاری غزل 31
1. تا می نمی خورم غمِ دل می خورد مرا
از دست غم هم اوست که وا می خرد مرا
تا می نمی خورم غمِ دل می خورد مرا از نزاری غزل 32
1. تا می نمی خورم غمِ دل می خورد مرا
کو هم دمی که روی و رهی بنگرد مرا
یقینم که ضایع نماند مرا از نزاری غزل 33
1. یقینم که ضایع نماند مرا
زلالی به لب برچکاند مرا
بگویید ای مسلمانان که درمان چیست کارم را از نزاری غزل 34
1. بگویید ای مسلمانان که درمان چیست کارم را
که چشم بد رسید آخر نظام روزگارم را
برفت و بر سر آتش نشاند یار مرا از نزاری غزل 35
1. برفت و بر سر آتش نشاند یار مرا
به پای حادثه افکند روزگار مرا
با یادِ دوستان ندهد هیچ کس مرا از نزاری غزل 36
1. با یادِ دوستان ندهد هیچ کس مرا
بی یادِ دوستان نرود یک نفس مرا