غزلیات حکیم نزاری قهستانی

1 شمع ما برخاست بنشان ای پسر مصباح را ساقیا روح الامین با ماست در ده راح را

2 الصّلای خفتگان مست در ده پیش از آنک دردمند از بام مسجد فالق الاصباح را

3 می بده اصحاب را تا در هم آمیزند باز جز به می ممکن نباشد اتّصال ارواح را

4 خانۀ خم باز کن در، پیش تر زان کا فکند دست روز اندر دهان قفل شب مفتاح را

1 از دست بدادم دل شوریده خود را بر هم زدم احوال بشولیده خود را

2 گر دوست به پرسیدن من رنجه کند پای در هر قدمی پیش کشم دیده خود را

3 ای دوست میازار دلم را و مینداز در پای جفا هم دم بگزیده خود را

4 لا یلتفتی کردن و بر دوست شکستن نادیده مکن دیده من دیده خود را

1 تشنه ام ساقی بیاور کاس را بیش نشنو قول هر نسناس را

2 تو بگردان دور خود دور زمان گو بگردان بر سر ما آس را

3 بامدادان بر سر ما کن سبک سرگران بر لب کشیده کاس را

4 تا مگر جانی دهد دل مرده را یا مگر دفعی کند وسواس را

1 ساقی ز بامداد روان کن کئوس را تا گردنان نهند به پیشت رئوس را

2 زنگار غم به صیقل می بستر از پگاه صفوت چنین دهند ذوات و نفوس را

3 وقت سحر چو بانگ برآرد خروس صبح تو نیز هم به بانگ درآور خروس را

4 کنج فراغ گیر که در کاینات نیست شایسته تر ز می کده جایی جلوس را

1 ره نباشد در حریم عشق هر اوباش را طاقت خورشید ناممکن بود خفاش را

2 پادشاهی نیست جز درویشی و آزادگی پس میسر نیست هفت اقلیم جز قلاش را

3 گر تفرج می‌کنی باری بیا طوفی بکن عالم دردی کشان بی غم خوش باش را

4 دور باش از اهل دنیا زان که نا ایمن بود روزگار از خوف سلطان حاجب و فراش را

1 ای پیک مشتاقان بگو این بی دل مشتاق را تا در چمن چون یافتی آن سرو سیمین ساق را

2 گر بر گلستان بگذری آنجا که دانی با منش اکنون به بستان بیشتر خاطر کند عشاق را

3 گر باز بینیش ای صبا گو تا تو ما را دیده ای کردیم از سودای تو از سر قدم آفاق را

4 با خویشتن همراه کن یک آه من تا پیش او بر احتراق سینه ام شاهد بود مصداق را

1 در عشق اعتبار منه صلح و جنگ را زیرا نشانه ی دگرست این خدنگ را

2 تا از خودی خود نبرندت برون تمام از دامن تو باز نگیرند چنگ را

3 هر گه که گشته باشی در ذات دوست محو دیگر حجاب تو نکند نام و ننگ را

4 چون نفس مطمئنه به مرکز قرار یافت زان پس چه اعتبار شتاب و درنگ را

1 ساقی بیار از بامداد آن آب آتش رنگ را بر هم زن و در هم شکن هم صلح را هم جنگ را

2 بوّاب خلوت خانه را گویید زنهار ای فلان در مجلس ما آمدن رخصت مده دل تنگ را

3 یار قلندر پیشه را شاید که اینجا ره دهی چون حلقه بر در زن ولی اغیار بی فرهنگ را

4 شوخی و شنگی خوش بود از خوبرویان راستی دارم قبول از جان و دل هم شوخ را هم شنگ را

1 عشق پیدا می کند تنها مرا یار بر در می زند عذرا مرا

2 عقل کو تا از جنونم واخرد؟ وارهاند زین همه سودا مرا

3 عشق اگر سودا نکردی بر سرم عقل کی بگذاشتی تنها مرا

4 مصلحت اندیش من در دست عشق کاشکی بگذاشتی حالا مرا

1 مگر حبیب کند چاره عن قریب مرا در این مرض چه مداوا کند طبیب مرا

2 حیات محض شود موت تلخ در حلقم ز نوش داروی لب گر کند نصیب مرا

3 اگر نظر کند از جنبش صبا جانی دهم نسیم عرق چین او به طیب مرا

4 چو حب دوست، حمایت کند ندارم باک به نیم حبه نباشد غم رقیب مرا