غزلیات حکیم نزاری قهستانی

1 به سرنمی شود از روی شاهدان ما را نشاط و خوش دلی و عشرت و تماشا را

2 غلام سیم برانم که وقت دل بردن به لطف در سخن آرند سنگ خارا را

3 به راستی که قبا بستن و خرامیدن خوش آمده است ولیکن بلند بالا را

4 برو چو باز ندانی ترنج و دست آنجا که یوسف است ملامت مکن زلیخارا

1 چنان به روی خود آشفته کرده ای ما را که گل بنانِ چمن بلبلانِ شیدا را

2 قیامتی دگرآخر به فتنه برمفزای مکن به سرمه سیه چشمِ شوخِ شهلا را

3 مبند زیور و زر بر چو سیم گردن و گوش چه احتیاج به آرایه روی زیبا را

4 مگر به غارت و قتل آمدی از آن سوی آب ازین طرف چو برانداختی بخارا را

1 چیست کز من یاد نآید هیچش آن محبوب را خود وفا گویی نمی باید که باشد خوب را

2 گربه صبر آشفته کاران را غرض حاصل بود بیش از این ممکن نباشد احتمال ایوب را

3 طالب وصلم ولیکن عمر ضایع می کنم زآن که هست ازمن فراغت گونه یی مطلوب را

4 شادی جانش مرا خود این رضا کی دل دهد کز من و احوال من باشد غمی محبوب را

1 از من چه شد که یاد نیامد حبیب را مردم ز درد و نیست غم من طبیب را

2 گو رنجه کن قدم به عیادت که خوب روی نبود بدیع اگر بنوازد غریب را

3 برآستان دوست مجاور بدی سرم گردست امتناع نبودی رقیب را

4 هرگز به هرزه دامن گل کی دهد ز دست گر هیچش اختیار بود عندلیب را

1 عیبم مکن که دوست ندارم رقیب را کز دست او به خواب نبینم حبیب را

2 گر من شکایتی کنم از غصه رقیب از باغبان رسد گله ای عندلیب را

3 ای من غریب شهر تو دانی نه لایق است گر جانبی نگاه نداری غریب را

4 من جهد می کنم به وصالت ولی چه سود دولت مساعدت نکند بی نصیب را

1 رفتم و دریافتم پیر خرابات را باز نمودم بدو کلّ مهمّات را

2 گفت به من ای فلان وقت همی درگذشت بیش عبادت مکن کعبه پرلات را

3 سینه نه پرداخته دیده نه بردوخته چند پرستی چنین محض خیالات را

4 رفته برون از خیال محو شده در وصال گر شده ای یافتی کلّ کمالات را

1 برخیز ساقیا بده آب حیات را چون روح کن به معجزه احیا موات را

2 در حقّ من به ناحق اگر طعنه یی زنند من نشنوم ز مدّعیان ترّهات را

3 کو روح معجزی که گر از من کند قبول در وجه یک قنینه نهم کاینات را

4 یک ذره عشق بود که از ابتدای کَون بر من فرو گرفت چنین شش جهات را

1 دیر شد تا دوست می دارم ترا آخر ای بخت از درم روزی درآ

2 من به تو چون تشنه مستعجل به آب تو چرا از من چنین سیری چرا

3 گر خطایی در وجود آمد ز من جان غرامت می دهم بی ماجرا

4 تو جهان جانی و جان جهان بی تو گر بر من سرآید گو سرآ

1 گر تو نگویی به من من به که دانم ترا در نظر دیده ای دیده از آنم ترا

2 من به خود الا چو خود هیچ نبینم دگر حیف بود گر زخود باز ندانم ترا

3 هستی من نیستی جز به وجود تو نیست بود توانم به تو دید توانم ترا

4 هرچه تو گویی بیا آمدم از تو به تو من کی ام اندر میان هم به تو خوانم ترا

1 ای با جفا در ساخته با ما نمی سازی چرا روزی ، شبی ، وقتی ، دمی ، با ما نپردازی چرا

2 با غمزگان مست گو ، صلح است ما را با شما بر زه کمان کردن که چه، وین ناوک اندازی چرا

3 گر نیستی در خون من ، خصم دل مجنون من از زلف طرّاری که چه ، وز غمزه طنازی چرا

4 آشفته چون من بلبلی بر گل ستان روی تو افتاده در بند قفس با این خوش آوازی چرا