خوشا مطالعه کردن از حکیم نزاری قهستانی غزل 37
1. خوشا مطالعه کردن جمالِ بستان را
به موسمی که صبا تازه می کند جان را
می بیارید و به می از حکیم نزاری قهستانی غزل 38
1. می بیارید و به می تازه کنید ایمان را
غم جنّات و جهنم نبود رندان را
زمانه باز جوان از حکیم نزاری قهستانی غزل 39
1. زمانه باز جوان کرد پیرزالِ جهان را
بیار می که حیات از می است پیرو جوان را
به کام دل بدیدم از حکیم نزاری قهستانی غزل 40
1. به کام دل بدیدم خویشتن را
گرفتم در بر آن سیمین بدن را
چه شود گر بپذیری از حکیم نزاری قهستانی غزل 41
1. چه شود گر بپذیری من تر دامن را
خشک مغزی ، خرفی ، ساده دلی چون من را
طاقت بار ملامت از حکیم نزاری قهستانی غزل 42
1. طاقت بار ملامت نبود گردون را
وین شرف شیفتگان راست نه هر مادون را
به زیر طاق دو ابرو از حکیم نزاری قهستانی غزل 43
1. به زیر طاق دو ابرو ساحرند او را
که کرده اند مسخر عموم اردو را
مگر صبا برساند از حکیم نزاری قهستانی غزل 44
1. مگر صبا برساند سلام یارو را
وگرنه با که بگویم حکایت او را
وقتی ز ما یاد آمدی از حکیم نزاری قهستانی غزل 45
1. وقتی ز ما یاد آمدی هر هفته یی آن ماه را
اکنون ملال خاطرش بر ما ببست آن راه را
هرگز مه آزمای دگر از حکیم نزاری قهستانی غزل 46
1. هرگز مه آزمای دگر آزموده را
زیرا محل بوده نباشد نبوده را
کیست که چاره ای از حکیم نزاری قهستانی غزل 47
1. کیست که چاره ای کند جانِ به لب رسیده را
باز به دست ما دهد پایِ دل رمیده را
ساقیَکِ ظریف من از حکیم نزاری قهستانی غزل 48
1. ساقیَکِ ظریف من جامکِ آبگینه را
بیش ترَک بده بیا بندگکِ کمینه را